Do tych, którzy będą ten film oglądać – proszę, zaniechajcie na chwilę analiz umysłowych. Spróbujcie poczuć, wejść w klimat tego filmu. A kiedy to zrobicie, obejrzyjcie go raz jeszcze, zanim zaczniecie się nad nim zastanawiać. TAKESHI KITANO Beat Takeshi prowadzi intensywne, niekiedy surrealistyczne, życie gwiazdy show-businessu. Jego blond alter ego – Kitano, nieśmiały kasjer sklepowy, jest nieodkrytym jeszcze aktorem, czekającym na swoje pięć minut. Gdy drogi obydwu się krzyżują, ich życie ulega kompletnej przemianie.
TAKESHI KITANO O FILMIE TAKESHIS’
Od lat myślałem o nakręceniu filmu, który zatytułowałem „Fractal”. Miała to być opowieść o zwykłym facecie i wydarzeniach wokół niego, które w pewnym momencie ulegają szalonemu wykręceniu. W pewnym momencie główny bohater wchodzi w wyimaginowany świat gdzieś, gdzie widzi siebie samego wchodzącego w jeszcze inny wyimaginowany świat. I tak dalej. Historia rozwija się w miarę, jak jego prawdziwe życie coraz bardziej miesza się z wymyślonym. Jest jak wielowarstwowy tort. Wpadłem na ten pomysł jakieś dziesięć lat temu, mniej więcej wtedy, kiedy nakręciłem film „Sonatine”. Od tej pory męczyłem producentów, żeby dali mi zielone światlo na realizację projektu. Ale kiedy pytałem, oni zawsze odpowiadali: „może później”. Aż do czasu, kiedy zmodyfikowałem postać, miejsce i fabułę, i nazwałem film „Takeshis’”. Producenci chcieli, abym najpierw zajął się jak największą ilością różnego typu filmów, zanim zajmę się tak eksperymentalnym projektem, jak „Fractal”. W zeszłym roku nastąpił moment, kiedy powiedziałem im: „Panowie, jeśli chodzi o ten film „Fractal” - postanowiłem sam zagrać główną rolę, zamiast obsadzać innego aktora. No i sporo uprościłem tę historię. Co wy na to?”. Oni bez wahania odpowiedzieli: „Brzmi wspaniale! Zróbmy to.” Największa zmiana, jakiej dokonałem modyfikując „Fractal” w „Takeshis’”, to obsadzenie głównej roli. Postanowiłem zagrać nie tylko centralną postać, ale jednocześnie drugą rolę – Beata Takeshiego. Dzięki temu udało mi się ukazać te postaci w sposób realistyczny, podczas gdy cała opowieść jest odrealniona. To nie znaczy oczywiście, że Beat Takeshi, osoba pokazana w filmie, jest odzwierciedleniem mnie samego. On jest amalgamatem publicznego wizerunku Beata Takeshiego, takiego, jakim zapewne większość publiczności telewizyjnej i filmowej w Japonii mnie postrzega, oraz stereotypowej „rozpuszczonej wielkiej gwiazdy”, wizerunku popularnego wśród japońskiej publiczności. Zbudowałem tę historię w najdrobniejszych szczegółach, zanim jeszcze rozpocząłem zdjęcia. Ale okazało się, że moja potrzeba dokonywania spontanicznych zmian, wciąż pojawiała się w trakcie kręcenia filmu. Kiedy wreszcie zakończyłem ten projekt, nie czułem, że dokonałem rzeczy, o której marzyłem od lat. Za każdym razem kiedy przeglądam nakręcony przez siebie materiał, jestem zaskoczony, jak przedziwny wykreowałem świat na ekranie i że okazało się to nawet dziwniejsze, niż zakładałem. Chociaż to przecież ja sam zrobiłem ten film.
BIOGRAFIA TAKESHI KITANO
Od wspaniałego sukcesu, jaki w 1997 roku osiągnął dzięki „Hana-Bi”, Kitano dał się poznać jako pierwszoplanowa postać światowego kina. Pośród wielu innych nagród „Hana-Bi” otrzymał Złotego Lwa w Wenecji oraz tytuł Najlepszego Nieeuropejskiego Filmu z rąk Europejskiej Akademii Filmowej. Film „Hana-Bi” był też wymieniany na wielu listach sumujących „Najlepsze Filmy Roku”, często na pierwszej pozycji. W 2000 roku Kitano zrealizował swój pierwszy film kręcony poza jego rodzinną Japonią – „Brother”. „Brother”, podobnie jak inne filmy reżyserowane przez Kitano, chociażby jego debiut „Violent Cop” (1989), „Boiling Point” (1990) czy „Sonatine” (1993), skupiały się wokół postaci gangsterów z japońskiej mafii, czyli yakuzy. Reżyser kontrastował przemoc tych filmów akcji poczuciem humoru i wrażliwością w takich dziełach jak „A Scene at the Sea” (1991), „Getting Any?” (1995), „Kids Return” (1996), „Kikujiro” (1999) czy „Lalki” (2002). Jako aktor Kitano pojawiał się także w filmach, których sam nie reżyserował. Zwrócił na siebie powszechną uwagę rolą w filmie „Wesołych Świąt, Pułkowniku Lawrence” Nagisy Oshimy (1983). Powtórnie współpracował z Oshimą w 1999 roku występując w jego samurajskim eposie „Tabu”. Ostatnio można go zobaczyć w filmie „Battle Royale II” (reż. Kenta i Kinji Fukasaku), który jest kontynuacją kontrowersyjnego japońskiego hitu z 2001 roku „Battle Royale”, w którym również wystąpił. Zagrał również w filmach nie-japońskich reżyserów, m.in. w „Johnny Mnemonic” Roberta Longa (USA, 1995), czy „Tokyo Eyes” Jean-Pierre’a Limosina (Francja, 1998). Kitano urodził się w Tokio w 1947 roku. Pojawił się w show-biznesie w 1972 roku pod pseudonimem „Beat” Kitano, którego używa do dziś jako aktor. Jako członek komicznego duetu „Two Beats”, Kitano był jednym z pionierów „manzai” (stand-up comedy) rozkwitającej pod koniec lat 70. Kitano stał się jednym z najbardziej popularnych w kraju wykonawców w latach 80. Po 25 latach niezwykle płodnej kariery, Kitano nadal jest jedną z największych osobowości Japonii. Bierze udział zarówno w cotygodniowych programach telewizyjnych, jak w i w paru filmach telewizyjnych i wydarzeniach rocznie. Napisał wiele powieści i zbiorów opowiadań, esejów i poezji. Rysuje także komiksy i maluje obrazy, a jego prace można było podziwiać w „Hana-Bi” i „Kikujiro”. Filmografia twórcy 2005 „Takeshis’” reżyseria, scenariusz i montaż 2003 „Zatoichi” reżyseria, scenariusz i montaż 2002 „Lalki” reżyseria, scenariusz i montaż 2000 „Brother” reżyseria, scenariusz i montaż 1999 „Kikujiro” reżyseria, scenariusz i montaż 1997 „Hana-Bi” reżyseria, scenariusz i montaż 1996 „Kids Return” reżyseria, scenariusz i montaż 1995 „Getting Any?” reżyseria, scenariusz i montaż 1993 „Sonatine” reżyseria, scenariusz i montaż 1991 „A Scene at the Sea” reżyseria, scenariusz i montaż 1990 „Boiling Point” reżyseria, scenariusz i montaż 1989 „Violent Cop” reżyseria Filmografia aktorska 2005 „Takeshis’” 2003 „Zatoichi” 2003 „Battle Royale II” reż. Kenta i Kinji Fukasaku 2001 „Battle Royale” reż. Kinji Fukasaku 2000 „Brother” 1999 „Tabu” (Gohatto) reż. Nagisa Oshima 1999 „Kikujiro” 1998 „Tokyo Eyes” reż. Jean-Pierre Limosin 1997 „Hana-Bi” 1995 „Five of Them” (Gonin) reż. Takashi Ishii 1995 „Getting Any?” 1994 „Johnny Mnemonic” reż. Robert Longo 1993 „Sonatine” 1993 „Many Happy Returns” (Kyouso Tanjou) reż. Toshihiro Tenma 1990 „Boiling Point” 1989 „Violent Cop” 1983 „Wesołych Świąt, Pułkowniku Lawrence” reż. Nagisa Oshima (Merry Christmas, Mr. Lawrence)
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.