Taaak, miałam podobne odczucia przy oglądaniu tego filmu. Sam pomysł jest nowatorski i interesujący, jednakże wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Nie chodzi tu o kwestie techniczne, czy o grę aktorów, tylko o rozwinięcie dobrego tematu w kiepski sposób. Generalnie miła, ckliwa historyjka do obejrzenia wieczorem. Zdecydowanie widziałabym to inaczej. Ale skoro film jest taki a nie inny mogę wskazać masę rzeczy, które mi się podobały; zakaz uśmiechania się w świecie samobójców stał się istotny (przynajmniej dla mnie) dopiero w ostatniej scenie kiedy Zia i Mikal wymienili się promiennymi uśmiechami; sceny samobójstw przybliżające nam problemy większości postaci; scenografia - świat samobójców - jałowy, bezbarwny i przygnębiający. Moim zdaniem, gdyby głównym tematem nie było "love story" film mógłby zasługiwać na 10.

7/10

W większości się zgadzam, poza fragmentem o Waitsie. Muzycznie, owszem, nie ma sobie równych, ale w świecie filmu Midasem to moim zdaniem nie jest. Tylko w "Down by law" i "Kawie i papierosach" zrobił na mnie pozytywne wrażenie, natomiast jego epizody w np. "Cotton Club", "Dwóch Jake'ów", "Fisher king" czy trochę większa rola we "Wristcutters" jakoś nie powalają i za jego dotknięciem te pozycje nie zamieniły się w czyste złoto.

Skuszony tytułem, udziałem Toma, literackim pierwowzorem autorstwa Etgara Kereta "Pizzeria Kamikaze" miałem wobec filmu spore oczekiwania. Tymczasem filmowa rzeczywistość okazała się mniej ekscytująca...
Świat do którego trafiają samobójcy wydaje się być mocno chwiejny, tymczasowy niemal. Samo ,,wkroczenie" do niego pokazuje się jak zdarzenie pospolite jakby, ciało wygrywało z ideą. Ci, którzy świat samobójców zaludniają, nie wiem czy to trafne określenie, nieustannie wspominają swój byt poprzedni co świadczy o tym, że strach przed nieistnieniem, bo istniejemy kiedy mamy jakieś wspomnienie, jest silniejszy od lęku przed uwięzieniem w nowej rzeczywistości. Może poza postacią Eugene odnajdującego się, ze swoją ironiczną osobowością, w roli przewodnika. Całość tylko z rzadka pokrywa się aurą cudownego absurdu i nawet Kneller, w wykonaniu Waitsa, nie "ożywia" świata samobójców w sposób znaczący...
Ale gdyby tak na reżyserskim krześle posadzić D. Cronenberga, nawet w tej nie najlepszej obecnie formie,dostalibyśmy danie filmowe znacznie bardziej wytrawne.Good night, and good luck,esforty.
tym niemniej 5/10
P.S. Mogłem się spodziewać Twojej, Revenga, obecności w komentarzach do filmu. Ze wszech miar miłe.