Aż do samego końca patrzyłem na dzieło Saury ze sporym dystansem. Myślałem sobie: "Kolejny nadęty "artystyczny" film, któy powstał nie dla widza, ale dla nakarmienia reżyserskiej pychy". Przy tym wszystkim czułem wielkie przyciągnie do "Tanga" i nie kryłem przed sobą zachwytów jakie mi przy seansie towarzyszyły. Wspaniałe zdjęcia, światło, muzyka Shifirina i taniec, pokazany z gracją i szlachetnością, będący stylem życia, jego nieodłączną częścią. Kluczem do zawładnięcia mną przez "Tango" jest sam Saura, którego wybitna reżyseria olśniła mnie dopiero na końcu. Wtedy to okazuje się, że "Tango" to nie pseudoartystyczny bełkot, ale film - spektakl, z tańcem i kamerą w rolach głównych. Obiektyw jest tutaj elementem scenografi, nie kryje on swoej obecności, "wchodzi" w historię stając się jej częścią. Kiedy w ostatnich scenach świat filmu i parkietu stał się jednym- osłupiałem. Niezwykła magia, podana w oszczędnej formie. Saura nie potrzebawał wielkich pieniędzy i monstrualnych scenografii, żeby stworzyć wielkie dzieło, które swoim charakterem jest w stanie przyćmić widowiskowe produkcje, z pozoru sprawiające wrażenie atrakcyjniejszych. "Tango" ma gorący temperament, jest filmem smakowitym i pełnym klasy, nie tylko dla miłośników tańca.
9/10