Niekłamaną przyjemność sprawia mi oglądanie filmów zrodzonych z osobistych pasji ich twórców. Obojętnie czy jest to dzieło udane czy też jakaś artystyczna porażka. Przyjemnie poczuć, a co najmniej obserwować, swoisty żar emanujący z takich projektów. Tango Saury, to doskonały przykład artystycznej wiktorii. Film stworzony przez autora niejako „dla siebie”, potrafiący jednak odnaleźć drogę (co się często zdarza) do duszy widzów. Jest to również widoczny dowód na to, iż niepotrzebny jest specjalnie oryginalny scenariusz by powstał niezapomniany film. Wystarczy tylko (lub aż) żeby był dostosowany do koncepcji obrazu jako całości.
Główny bohater nie potrafiąc pogodzić się z opuszczeniem przez ukochaną kobietę pogrąża się w pracy nad przedstawieniem muzycznym. Rzeczywistość miesza się z wyobraźnią a postacie na jawie przybierają całkiem realne kształty. Panaceum na przeżyty zawód miłosny ma być romans z młodziutką i piękną tancerką. Tutaj jednak pojawia się problem gdyż jego wybranka jest protegowaną gangstera…
Jak widać w tym przypadku intryga celowo została spłycona do koniecznego minimum, tak by, jak mówi sam reżyser, nie odciągać widza od najistotniejszych elementów widowiska czyli: muzyki, tańca oraz emocji z tymi elementami związanymi. Nie jest to jednak zwykły film traktujący o perypetiach tancerzy. Jest to film o samym Tangu... Nawet teraz nie trafiłem w sedno. Tak naprawdę ten film TO JEST Tango - jeden wielki hołd oddany temu niesamowitemu stylowi tańca. Odkrywa jego największe atuty pokazując dlaczego zajmuje czołowe miejsce pomiędzy innymi stylami. Jak w żadnym innym tańcu w Tangu kluczową rolę odgrywają emocje (przede wszystkim mężczyzny i kobiety ale nie tylko). Mamy możliwość obserwować odwieczne, wspaniale zaaranżowane, zapasy uczuciowe płci.
Na osobny akapit zasługuje muzyka, która jest drugą, po tańcu, główną bohaterką filmu. Wyśmienite kompozycje Lala Schifrina scalają historię tworząc z niej muzyczną opowieść na temat namiętności przeżywanych przez ludzkość. Film nabiera ognia wraz z pojawieniem się pierwszych taktów muzyki a momenty pomiędzy są niecierpliwym wyczekiwaniem. Bez „tej” konkretnie muzyki film nie byłby pełny. Powiem więcej: zmieniwszy ją, zmieniłby się również wydźwięk całego obrazu. Muzyka w filmie nie towarzyszy bohaterom, nie podkreśla kluczowych momentów akcji – ona stanowi fabułę i rozwija ją. To linia narracyjna do której dopasowują się bohaterowie.
Najpiękniejsze jednak jest to, iż taniec ten może stać się udziałem każdego. Dowodem na to niech będą sceny z filmu w których to, bez żadnych kompleksów jeżeli chodzi o grację, taniec wykonują osoby w podeszłym wieku. To pocieszające bo z tego wynika, że każdy może iść w Tango – może nawet i ja.