zgadzam się, arcydzieło!

Ależ oczywiście,że powstałby. Powstałby gdyby "polskie kino" nie było przemięknięte do samego końcu zgnilizną zachodnich produkcji. Nie od dzisiaj wiadomo,że na zachodzie także nie powstaje tak wiele tytułów jak chociażby w latach 90 (nie wspominam szerzej nawet o 70,80) Polskie kino nie ma suwerennego kierunku. Wzoruje się na typowej komercji produkowanej w USA...Wiadomo nie od dziś,że polski widz jest mądrzejszy od takiego przeciętnego zjadacza hamburgerów. Dlatego też nie dziwie się wcale aż takiemu niezadowoleniu w polskiej społeczności. Musimy obrać swój własny indywidualny kurs, a nie czerpać pseudo wzorce od pseudo filmowców.

lubię ten film, oglądałam go parę razy ale go nie oglądam jak jest TV bo mam przez ten film trochę nie przyjemności , bo jak oglądałam go za 3 czy za 4 razem to nie mogłam spać po nocach i zdarzało się płakać , nie mam nic do Pani Doroty która fajnie zagrała postać tylko jakby się tak mocno nie darła i ciągle to bym powiedziała że zajebiście zagrała a przez te wrzaski też nie mogłam spać. Gdyby to tak często nie leciało to może bym obejrzała parę razy teraz to ja ze 30 lat muszę czekać aż ten lęk mi przejdzie i płacz i ta bezsenność od dziecka też tak miałam że przez ten film spać nie mogłam ale mniej a teraz to bardziej.

No cóż rzeczywiście masz problem;)

Też o tym myślałem, szczególnie po rozwoju akcji pod koniec. Teraz jest moda na demoralizację, jeśli ktoś pokazuje ludzi z problemami, bądź jakiś ogólny problem społeczny zazwyczaj gdzieś czai się jakiś homoś. Dzisiaj prawie nikogo nie oburza jeśli facet całuje faceta, ale jeśli ktoś pokazuje, że dziewczynka, która wbrew woli sądu i wadom ojca chciałaby z nim tworzyć dom i w geście rozpaczy wchodzi na przedostatnie piętro bloku żeby zwrócić uwagę na jej problem miałby problem z przebiciem się przez nieoficjalną cenzurę, ze względu na pokazywanie nieprawych postaw obywatelskich.

Co się dzieje??- świat szaleje..

Mam 14 i lat i może powyżsi forumowicze z doświadczeniem (z największymi wyrazami szacunku) będą na mnie przymykać oko, ale obejrzałem ten film sugerując się postacią Bogusława Lindy. Miałem oczywiście punkt widzenia z perspektywy obejrzanych uprzednio filmów, tj. obie części "Psów", "Sara" czy "Kroll". Muszę powiedzieć, że nie widziałem w tamtejszych rolach takiego zaangażowania emocjonalnego jak w tym filmie. Nie mam zbytniego pojęcia o różnorodności gatunkowej w kinematografii (jednocześnie biorę pod uwagę że tamte filmy są rozbieżne pod względem fabuły), ale oglądając "Tatę" byłem naprawdę mocno zaskoczony. Takie filmy krzepią, dają jakąś mądrość, lekcje na przyszłość i pozwala wyciągnąć radykalne wnioski. Cenię ten film za szczerość przekazu. Reżyser nic nie próbował ukryć, 20 lat temu o tych problemach nie mówiono na co dzień i w prasie. Dokładnie to, co powiedzieliście - dzisiaj ten film by nie powstał, a nawet jeśli, dialogi byłyby zupełnie inne; dla narodowego dobra. Popłakałem się przy tym filmie, aczkolwiek w pełni go zrozumiem albo gdy stanę się dorosły, albo gdy sam znajdę się w tej sytuacji.

Jeden z niewielu polskich rarytasów.

Haha.