Crialese od lat pozostaje wierny tematowi napływu imigrantów do Europy. Sycylia, Linosa, Malta i inne przyczółki Europy na Morzu Śródziemnym jako rubież dramatów i spotkań międzykulturowych, a przede wszystkim sprawdzianu elementarnego humanitaryzmu. Żadnych organizacji humanitarnych, instytucji międzynarodowych, funduszy czy ekspertów od tego czy tamtego – naga tkanka relacji międzyludzkich i postaw wobec sytuacji przerastających ludzkie siły. Surowe kino, korzeniami sięgające do włoskiego neorealizmu. Rybacka osada, w której ludzie z trudem wiążą koniec z końcem. Z rybołówstwa nie da się już żyć, więc nadzieja w turystach, którzy chcą się bawić, lenić i czuć bezpiecznie. A tu morze wyrzuca na plażę ciała półżywych uchodźców z Afryki, w dodatku „nielegalnych”. Na morzu czepiają się burty kutrów rybackich, chcą wejść na pokład. Prawo zakazuje udzielania im pomocy. Ale rybacy znają inne prawo, święte prawo morza, które mówi, że tonącemu trzeba pomóc, choćby z narażeniem życia. Więc jak żyć?