Egipt, 1967, wojna sześciodniowa. Grupka znajomych spotyka się u jednego z nich, pala hasz, wygłupiają się. Z czasem do grupki przyłączają się nowe osoby. Dziennikarze, amant, reżyser, aktorka itp. Cechują ich hedonizm i egoizm. Do czasu jest niegroźnie i sympatycznie. Do czasu, gdy w wyniku wypadku ginie młoda dziewczyna. Ale nasi bohaterowie szybko wracają do codziennej sielanki. W pewnym momencie do ekipy dołącza kolejna panna, która jednak bardzo krytycznie podchodzi do trybu życia naszych bohaterów.

Nasi bohaterowie przedstawieni są w dwuznacznym świetle. Czasem mówią nie głupie rzeczy, sprawdzają się w swoich zawodach i nie sprawiają wrażenia przejaranych matołów. Ich egoizm zaś jest ludzką postawą, chcą korzystać z życia. I słusznie. Jeden z bohaterów wiecznie milczy i gada tylko w myślach chodząc po ulicach. Mówi nawet ciekawe rzeczy, między innymi o legalności alkoholu i haszu (widać już 40 lat temu w Egipcie widział w tym hipokryzję i idiotyzm). Bohaterka stojąca w opozycji do wesołej gromadki też głupia nie jest. Konflikt (to mocne słowo) jest więc ciekawy. Zagadkowa jest natomiast wymowa filmu. Właściwie postawy bohaterów zostają pozostawione do oceny widzom i nie jest to wcale ocena oczywista. I to jest bardzo fajne. Sam film zaś zrealizowano łanie, muzyka i zdjęcia są na poziomie, obsada jest przekonująca. Do tego film trwa 2 godziny i w ogóle się tego nie odczuwa. Warto zobaczyć, choćby z uwagi na tak bliskie nam problemy ukazane w scenerii egzotycznej zarówno dla tzw. „zachodu”, jak i „wschodu”.