Po pierwszych 45 minutach filmu byłam wykończona z nudów. Juz nawet zaczęłam szukać innego tytułu na wieczór, ale OK, skoro zaczęłam, postanowiłam skończyć.
Sam motyw chłopaka mieszkającego w ścianach był świetnym pomysłem, bardzo mi się podobał.
Ale w połączeniu z całą resztą... pół filmu ciągnęło się jak flaki z olejem, było tylko irytujące, brak logiki, durne zachowanie głównej bohaterki, ten lovelas od zakupów, motyw utraty przez nią dziecka (z czym to miało związek i po co w ogóle?) i jeszcze jej były chłopak, przed którym uciekała na inny kontynent, miał zakaz zbliżania do niej i jej rodziny, ale jak przyjechał, zjedli razem kolacje i oprócz lekkiego strachu z jej strony nic nie było nie w porządku... na koniec chłopak ze ścian pozbył się byłego, żeby tepawa główna bohaterka wraz z lovelasem odjechała w stronę zachodzącego słońca. No nie wiem. Spodziewałam się wielkiego wow, a zostałam z poirytowaniem i niewypełnionym pomysłem, który jako jedyny mnie zainteresował.
Dałabym 4,5, jakby były połówki, ale nie ma, więc tym razem niematematycznie zaokraglam w dół.

PS. A wiecie co najbardziej mnie wkurzylo? Że, jak by nie patrzeć, autorka dostawała grube pieniądze za opiekę nad, jak początkowo sądziła, lalką, a przede wszystkim - OBIECAŁA przy wyjściu, że będzie się nią zajmować jak własnym dzieckiem.
A od razu po wyjściu pracodawców przykryła ją jakąś grubą derką i zaczęła szykować się na randkę... To było takie... nieuczciwe i przykre. Przynajmniej miałam się na co zżymać przez tę pierwszą nudną połowę filmu ;)