(...) Bardziej szaloną spośród nich jest, oczywiście, Shelly, co pozostaje kwestią drugorzędną, ale wartą wspomnienia. Nie ma w „The Cleaning Lady” sceny z udziałem żywcem ugotowanego królika, ale znalazła się taka, w której do blendera trafia grupa nieszczęsnych szczurów. To sekwencja obrzydliwa, mocna, początkująca bliżej nieokreślony akt okrucieństwa wobec człowieka, nie zwierzęcia: towarzyszy prologowi i doskonale nadaje ton reszcie filmu. „Cleaning Lady” to horror nihilistyczny i dość bezkompromisowy. Nie wszyscy doczekają się w nim sprawiedliwości – bez względu na to, jak bardzo na nią zasługują – a o happy endzie w ogóle możecie zapomnieć. Ponura ścieżka dźwiękowa skomponowana została w zgodzie z depresyjnym nastrojem, jaki się z filmu wylewa; niektóre utwory brzmią, jakby puszczano je z zepsutej pozytywki. Wyraźnie zaakcentowano w „The Cleaning Lady” motyw dziecięcych traum: retrospekcje z młodzieńczych lat Shelly wywołują dyskomfort na przemian ze złością. Nie pokazują wszystkiego, choć przekaz jest wystarczająco eksplicytny. Film, zwłaszcza w swej drugiej połowie, sporo wspólnego ma z backwoods slasherami (w samochodzie nagle kończy się benzyna, zasięg niknie gdzieś między drzewami), ale jego brutalność bliższa jest raczej „Oczom matki” – którymi trzy lata temu straszył Nicolas Pesce.

Pełna recenzja: #HisNameIsDeath