Pomysł był taki, żeby uczynić Romów depozytariuszami monet, którymi rzekomo zapłacono Judaszowi za wydanie Jezusa. Tak więc okrągła sumka krąży sobie po świecie z taborami dwa milenia. Romowie nie w ciemię bici, jak ktoś im podpadnie, to cyk, przetapiają na ognisku parę groszy, by odlać z nich ząbki i wstawić w kości szczęk pozyskanych z czaszki umarlaka. Potem cały cygański obóz idzie z dymem, a mieszkańcy zostają wyrżnięci – za co? Za włóczęgostwo? Kradzieże? Kłusownictwo? Nie, raczej za upominanie się o prawo do ziemi, którą im odebrano. Koczownicy cygańscy zawsze słynęli z przywiązania do gruntów, zwłaszcza w feudalnej Europie, a pod koniec XIX w. rozbuchali się w swych roszczeniach do tego stopnia, że jedynym rozwiązaniem dla właścicieli obleganych majątków pozostawała eksterminacja. Jak kilkanaścioro analfabetów żyjących na wozach i pod namiotami, mogło zagrozić gwarantowanym prawem własności majątkom? Nie wiadomo, pewne jest natomiast, że musiały pozostawać w rękach uzurpatorów co najmniej od dziesięcioleci, skoro pobudowano na nich okazałe dworzyszcza.

Zaniepokojeni posiadacze ziemscy skrzykują się na masakrę. Sprytny cygański plan nie zawodzi. Romowie dają się wyrżnąć, ale szczęki ze srebrnymi kłami robią swoje, to znaczy oprawcy zakopują je u odrąbanych stóp Cygana, ustawionego na skraju pola w charakterze stracha na wróble, czy raczej innych włóczęgów, którzy mogliby zechcieć rozłożyć się obozem w okolicy. Ponoć to taki odstraszający przykład. Dla kogo, skoro wszyscy Romowie zostali wybici do nogi? Tak czy inaczej, Cyganom poszło w pięty.

Teraz robi się naprawdę ciekawie. Okoliczna dziatwa szuka przygód, a gdzie jeszcze można by się tak dobrze zabawić, jak pod gnijącymi szczątkami? Wieść o zakopanym artefakcie musiała oblecieć okolicę z prędkością tajfunu, ale ludzie strachliwi, dlatego nikt się na srebrne zęby nie połaszczył, prócz głupich bachorów. Co robi dzieciak, który odkopuje spod trupa szczęki wampira? Tak, wkłada je sobie w dziób, co ściąga nań tytułową klątwę. Oszalały gryzie syna właściciela majątku strzeżonego przez upiorny totem.

Ugryzienie działa w ten sposób, że osoba pokąsana zamienia się w bestię, poszukującą kolejnych kandydatów do wrzucenia na ząb. Dlaczego? W sumie, czemu nie? Nikt tak naprawdę nie wie, jak działały antyczne monety, zwłaszcza zaś takie, które miały coś wspólnego z Jezusem i jego przygodami w Jerozolimie, wszak były to mityczne czasy i przygody. Pogryzieni i przemienieni nie odchodzą całkowicie, można ich znaleźć w brzuchach potworów, o ile uda się takiego ubić. Ta opcja to prawdopodobnie fabularny ukłon w kierunku przygód Czerwonego Kapturka, choć jego kojarzenie z Chrystusem i Cyganami nie jest już tak oczywiste.

Ktoś rzecz jasna musi posprzątać ów bajzel. U progu XX w. najczęściej zajmowali się takimi sprawami wędrowni patolodzy, dorabiający jako myśliwi i, okazjonalnie, łowcy potworów. Aby zbytnio nie upraszczać całej historii, jej początkiem i końcem uczyniono okopy I wojny światowej. Po co? Obstawiam przemożne pragnienie pokazania na ekranie urokliwych masek przeciwgazowych oraz ataku francuskiej piechoty na niemieckie gniazdo karabinu maszynowego. Takiej pokusie nawet Jezus by się nie oparł, gdyby tylko dane mu było stanąć za kamerą.

Warto jeszcze wspomnieć, iż co jakiś czas wraca w dialogach bumerangiem Gévaudan. Skoro Francja, myśliwy-patolog i bestia grasująca po lasach, Jezus, Judasz i Romowie, przywoływanie XVIII-wiecznej legendy o bestii, to już oczywista oczywistość. W świetle powyższego, najsolidniejszym elementem fabularnej konstrukcji dzieła pozostaje Cygan na patyku.