Glen zakochuje się w Grecie. Która grała w filmach dla dorosłych i stąd ją kojarzy. A ‘na żywo’ poznał ją w klubie, w którym występowała grając na fortepianie. A do nawiązania znajomości zachęcił ją… facet Gretty, bo jara go, że kocha ją bez wzajemności. Czy jakoś tak. I nie doszliśmy nawet do tego, że Greta zabiera Glena do tytułowego Death Wish Club, gdzie ludzie po close-to-death expereiences grają w rosyjską ruletkę, żeby poczuć zastrzyk adrenaliny.

Jest w tym filmie trochę dziwnego humoru, trochę przemocy, masa dziwacznych bohaterów i… no właśnie, nie doszliśmy jeszcze nawet do sedna historii – Greta rzekomo umiera, ale faktycznie dostaje amnezji i wydaje się jej, że jest facetem, a Glen pierw rozpacza po jej śmierci, a potem próbuje jej to wybić z jej (żywej) głowy.
W XXI wieku brzmi to może transfobicznie, zwłaszcza, że po kinie lat 80tych raczej nie spodziewałbym się szacunku do osób transpłciowych, ale… suprise, suprise – otóż nie. Nie takie były przynajmniej intencje. Gretta SERIO ma amnezję, nie odkrywa nowej tożsamości płciowej, jej się nie wydaje, że jest, ot, jakimś typem, sobą -typem, tylko KONKRETNYM typem, co się zowie Charlie White i jako ów Charlie nie pamięta kim jest (była?) Gretta.

Ten film to takie expliotation lat 80-tych, to po prostu weird camp, nie horror, nie komedia, nie thriller, nie sensacja, nie erotyk. Nie wiem jak to zaklasyfikować, to jest po prostu campiness and weirdness all over the place i tyle. Można to obejrzeć i się dobrze bawić, można też umierać na raka mózgu, oczu, uszu czy czegoś tam po 15 minutach. Nawet kierując to słowa do fanów kina klasy b lat 80tych nie umiem ocenić jaki będzie efekt. Rosyjska ruletka, strzel se tym w łeb i się przekonaj.