Ten film doskonale uświadomił mi, czemu nie lubię tych wszystkich rockowych biografii, nawet jeśli podoba mi się twórczość danego muzyka. Powodem jest fakt, że większość z nich skupia się głównie na "pudelkowym" aspekcie kariery danego wykonawcy. Z kim się przespał? Co ćpał? Ile pił? Co takiego zmalował w trasie? Za co nienawidził swoich rodziców? Tymczasem najciekawszemu moim zdaniem aspektowi życia muzyka, czyli samej muzyce i związanemu z jej powstawaniem procesowi poświęca się zwykle dosłownie kilka-kilkanaście minut. Najciekawsza dla mnie scena w "The Doors" to próba początku filmu, podczas której powstaje "Light My Fire" - całemu temu procesowi poświęcono góra dwie minuty. Ot, ktoś przyniósł akordy na próbę, każdy od razu wiedział, co doda od siebie i cyk, przebój gotowy. Pora na montaż scen z kolejnych występów, ujęcia fanów w ekstazie, wywiady itp. Chciałbym kiedyś obejrzeć film, w którym to muzyka znajdować się na pierwszym planie, a ploteczki z życia prywatnego rodem z "Bravo" będą jedynie tłem.