Oglądając "The Doors" można odczuć klimat co najmniej nieprzyjemny. Każdy kadr przepełniony jest niekończącym się szaleństwem, w którym nie ma żadnych granic. Wszędzie unosi się narkotyczno-pijacki duch końca lat 60. Trudno szczerze o lepszy obraz tamtych dni. Można wszystko aż nadto odczuć. Jednocześnie skupiamy się wokół legendarnej grupy "The Doors", a właściwie jej frontmana Jima Morrisona. Wyrasta on na legendę przyćmiewając dosłownie każdego bohatera. W filmie da się odczuć dosłownie jego dominację. Każdy bohater wydaje się być przypadkowym przechodniem na wielkiej narkotycznej drodze prowadzonej przez Morrisona. Można w tej kwestii zarzucić bałwochwalczy hołd reżysera dla postaci tak kontrowersyjnej jak nikt. Z drugiej strony, ten zabieg może okazać się celowy. Konfrontuje on jego artystyczną duszę z jednoczesnym płytkim i zażywającym stylem życia, w którym jej guru. Wydaje się to stawiać pytanie: które z dwóch rzeczy wydaje się ważniejsze - sława czy dusza? Chociaż przemyśleń nie wyciągnie się tu wiele, należy pamiętać że to tylko biografia. Ale czy na pewno... Wielu zarzuca zwykłą przesadę w obrazie wiecznie zblazowanego frontmana... W rzeczywistości był on podobno miłym i obdarzonym poczuciem humoru człowiekiem. Mimo, że to nie taka pierwsza manipulacja Stone'a w karierze ("JFK"), fakt ten wydaje się działać odrobinę na niekorzyść filmu. Przedstawiając postać z życia wziętą, jeżeli to możliwe, powinno się dbać o wierność najmniejszych nawet szczegółów. Od strony już czysto formalnej nie mam żadnych zarzutów. Początek lat 90 należał chyba do Stone'a. Nikt nie może dorównać w doborze zdjęć, muzyki czy scenografii. Dodatkowo chyba Val Kilmer, który obok "Tombstone", daje największy popis. Zarówno fizyczne i mentalnie, wypisz wymaluj, Jim Morrison. Dla podsumowania, "The Doors" służy jako świetna rozrywka zarówno dla fanów tejże grupy i kina w ogóle.