Wspominając The Florida Project mam mieszane uczucia. Jest to film, który absolutnie zachwyca zdjęciami, nasyceniem kolorów i aranżacją kadrów. Produkcja ma swój cukierkowy, przesłodzony, nieco bajkowy klimat przypominający beztroskę dzieciństwa, który zestawiony jest z obserwacją życia biedniejszych obywateli amerykańskiego społeczeństwa. Skonfrontowanie tych dwóch sprzeczności ze sobą sprawdza się świetnie. Nie przeszkadzało również wolne tempo filmu oraz położenie nacisku na podglądanie codziennego życia danych bohaterów traktując fabułę jako rzecz drugorzędną. Miałam natomiast jeden problem z tym filmem, ponieważ nie byłam w stanie polubić głównych bohaterek. Mało tego były powodem mojej frustracji i poirytowania podczas seansu. W finale emocje sięgnęły zenitu, a kilkuletnia aktorka grająca Moonee miała w sobie tyle autentyczności, że spowodowała dreszcze, ale mam wrażenie, że poprzez moją osobistą niechęć do tych postaci ostatecznie The Florida Project nie wywołała u mnie emocji, które w zamiarze twórców miała wywołać. A może po prostu jestem bez serca... Światełkiem w tunelu okazał się za to Willem Dafoe. Jego postać była dobrym duchem tego filmu. Niepozorna, zdystansowana, pozostająca na uboczu i przyglądająca się wszystkiemu z daleka, jednak przy tym wnosząca mnóstwo ciepła i tworząca ważny element produkcji. Był to zupełnie inny Dafoe, ale uważam, że jest to najlepsza kreacja,w której do tej pory go widziałam. I tak jak w tym roku nie żyję Oscarami i nie mam swoich faworytów tak w przypadku tej roli trzymam mocno kciuki, bo będzie to w pełni zasłużone wyróżnienie. Jeżeli więc chcecie przeżyć wizualny orgazm i, w przeciwieństwie do mnie, nie macie serca z kamienia, to zdecydowanie warto rozważyć seans.

Więcej opinii-> https://zprzymruzeniemokaa.blogspot.com/2018/02/brytyjskie-imprezy-amerykanskie- motele.html