Wróciłem do tego filmu po latach i powiem tylko: całkowicie się z Tobą zgadzam. Jak zwykle u Camerona liczy się widowisko, a nie psychologia postaci. Naprawdę, żeby napisać tak jednoznacznie negatywną postać jak Cal, trzeba się postarać. Niestety, świadczy to o tym, że scenarzysta nie powinien podejmować się tego zadania, bo takich postaci w życiu nie ma. Dlatego również twierdzę, że to opera mydlana przebrana za film katastroficzny. Wiemy od początku, kto jest dobry, kto zły i jaką zmianę przejdzie główna bohaterka. Film przypomina banalną piosenkę, w której bezbłędnie zgaduje się każdy kolejny dźwięk melodii. Wzruszenie? Przykro mi, ale dla kogoś, kto widział Do zobaczenia, chłopcy Titanic nie ma w sobie nic wzruszającego. Przed laty dałem osiem, bo lubiłem patrzeć na rozmach, z jakim Cameron topi statek. Dziś zwróciłem uwagę na postaci i stwierdzam, że przeszarżowałem z oceną. Ogląda się to nieprzyjemnie, trochę z bólem, a przede wszystkim z wyłażącymi amerykanizmami, od których topi się mózg.

Trudno mi się zgodzić z tym, że "w życiu nie ma postaci tak jednoznacznie negatywnych". Ten świat pełen jest egocentryków i cyników, a jeśli dodatkowo zagra chorobliwa zazdrość, to do zbrodni już tylko krok. Najlepiej zanegujmy fakt istnienia kryminałów. Akurat zgadzam się z tym, że wątek miłosny jest potraktowany w tym filmie w sposób zupełnie niezłożony, nieco tkliwy, no ale, żeby przedstawić całą złożoność, właściwie wszystko rozrysować, film musiałby być podzielony na odcinki, trwać w całości chociaż 10 h. Mnie jednak przekonują w pewnym sensie rozrysowane w filmie postacie. Ja za pierwszą część dałbym 7, za drugą 9, wychodzi mi 8.

Nie chodzi mi o to, że w świecie nie ma ludzi złych, bo takie twierdzenie rzeczywiście naraża na śmieszność. Chodzi o to, że nie ma ludzi złych w sposób tak karykaturalny i papierowy. Upadek Hirschbiegela ogląda się tak dobrze, bo Adolf Hitler (!) jest tam pokazany jako zły człowiek - zły, ale człowiek, posiadający swoje słabości, emocje, zbudowany z krwi i kości. Tak demoniczni bohaterowie, jak na przykład John Doe z Siedem, są istotnie źli do szpiku kości, ale przecież wiadomo, że są obłąkani. Mordercy w kryminałach również mają swoje racje i powody, które potrafimy zrozumieć, choć nie chcemy usprawiedliwiać. A Cal jest zły i już. Ta postać kojarzy mi się z socrealistycznymi produkcyjniakami pisanymi za ciężkiej komuny, gdzie robotnik jest dobry, a posiadacz jest zły. Racje, motywy, życie psychiczne tego drugiego się nie liczą - jest zły i już. Cameron popełnia ten sam - potwornie przecież ciężki - błąd. A wystarczyło dać jedną scenę, jak Cal jednym zdaniem wspomina pierwsze spotkanie albo po kłótni ociera łzę z kąta oka. Tak niewiele, a wszystko zmienia. Niestety, brak psychologicznego wyczucia to w ogóle typowy rys twórczości Camerona.

Hahaha, ociera łzę z kącika oka po kłótni? O, mamo, ale się ubawilam :) jeszcze gdyby to napisała 15-latka, to bym zrozumiała taką naiwność życiową :)

Facet przecież żądał od niej uległości, bo jak to stwierdził (nie pamiętam dokładnie tekstu i różne tłumaczenia są) "będąc moja narzeczoną cieszysz się wszystkimi przywilejami jakie ma żona".

Ona od początku nie chciała z nim być : "statek który jest pełen niewolników i tak się tam czułam"
A- wszystko przez stukniętą matkę która miała tylko w głowie kasę (w sumie jej brak) i zrobiła scenę (haha tak apropo tego, co napisałeś - że zapłakała perfidnie pokazując że zawiodła się na córce).

Cal był bogaczem który myślał tylko o sobie (żadna łezka tu by nie pomogła) - wystarczy spojrzeć na całokształt od początku. Był jak matka Rose : nastawiony na pieniądze i bezwzględny (spotkanie przy tym jak Jack uratował Rose gdy ta chciała skoczyć - chciał mu dać grosze za ocalenie życia). Ciągłe ją kontrolował, nawet jeśli chodziło o jedzenie.

O zazdrości nie wspomnę...

Koniec końców : facet był słaby psychicznie, dlatego nie mógł przeżyć, że kobieta go zdradziła. Podobnież w późniejszym czasie - gdy nastał krach na giełdzie i się po prostu zastrzelił.

Dlaczego?
Bez pieniędzy był NIKIM.