Doskonale rozumiem, że ta produkcja może się nie podobać. Jest specyficzna, ciasna, klaustrofobiczna. No i to film jednego aktora. Jeżeli chodzi o kwestie biologiczne, to również bywa nielogicznie. Ale to jest taki „mój typ filmu”, który musiał do mnie trafić i raczej nie oceniam sci-fi w kategoriach realizmu. Uważam, że jest naprawdę świetnie wykonany – i od strony technicznej, i pod względem gry aktorskiej.

Trochę mi na początku przeszkadzało, że Melanie Laurent (celowo nie będę zdradzać tożsamości bohaterki!) tak krzyczy, ale później już wszystko było wyważone. No i też trudno jej się dziwić. ;) Bardzo podobało mi się, jak kamera wyginała się razem z nią – twórcy zapewniają sporą dynamikę, nie mamy ujęć „na jedno kopyto”. Wraz z kątem zmienia się również światło, momentami jest dość upiorne, podkreśla dramatyzm sytuacji. I jeszcze głos Milo… celowo taki ukajający, a tak naprawdę w ogóle nie przynosi spokoju. Wręcz przeciwnie.

I chociaż zakończenie wygląda na dość zamknięte, to według mnie takie nie jest. Zbyt dużo po drodze poszlak i omamów, żeby było tak prosto. A gdy już nawet dowiemy się o co chodzi... to ten niepokój pozostaje.

To też dla mnie spory plus, że film skłania do przemyśleń. Nawet pomimo tego, że te przemyślenia są wtórne i podobne pojawiają się w innych produkcjach tego typu. Tutaj mimo wszystko ten pomysł do mnie trafił.

Więcej opowiadam tutaj: https://youtu.be/Hmdh_PLJKnQ