...nas, którzy z lubością tkwimy w hedonistycznym świecie kolejnych pełnych strzelaniny filmów fabularnych.
●Tu widzimy Afrykę bardzo zwykłą, konkretną, dotykalną, poprzez obiektyw chyboczącej się kamery obecnej nawet w środku walk. Czerwonawa, typowa dla Afryki ziemia okopów, lekkie, jakby prowizoryczne domki niedające osłony żołnierzom, skulone rodziny z małymi dziećmi drżące przy każdym wystrzale, a dźwięk nie jest nałożony w studiu, postsynchronowany, bo widzimy jak każdy grzmot wywołuje nerwowy ruch zwierzątka domowego obok skulonych członków rodzin widocznej na ekranie wsi, takiego efektu nie wywoła się metodami cyfrowymi.
●Poznajemy sylwetki wybranych żołnierzy, w tym zabitego w zamachu płk.Mamadou Ndali, ich ćwiczenia i walki. Słyszymy ich oświadczenia w stylu szkoleń patriotycznych (jak je nazwali), wiemy, że taka jest logika wojen, że osią morale jest ideologia, że są gotowe formuły, przekreślać tego nie można w duchu modnego w sytych państwach pacyfizmu, ale też czujemy dwuznaczność ludzkich porządków, redukcję rzeczywistości do "kto kogo". W filmie mòwi się o bogactwach naturalnych Konga, ale nie opowiada się dłuższej historii, jak stały się one przekleństwem tej ziemi, bo są ważniejsze dla ich nabywców od ludzi. Zapamiętałem jedno szokujące zdanie padające przy okazji rozdawnictwa darów, ubezpieczanych przez wojsko - "Ci, którzy nas chronią, mogą nas też zabić".
●Ten film nie wystarczy do pełnego zrozumienia sytuacji w Kongo, ale odsyła do zgłębiania tematu, wyznacza kierunki.