To się chyba nazywa siła przyzwyczajenia bo kiedy widzę aktora komediowego w dramacie to jakkolwiek głupio to zabrzmi jestem pewien, że on tylko gra tzn. nie jestem w stanie przekonać swojej głowy, że to jest naprawdę. Stworzenie wiarygodnej kreacji w takiej sytuacji jest dużo trudniejsze niż gdzie indziej.
Nie wiem kiedy to się zaczęło ale wpychanie na siłę aktorów charakterystycznych czy raczej komediowych w rolę postaci z antypodów ich typowego repertuaru, z którymi na co wskazują wszystkie znaki na niebie i ziemi nie mają prawa sobie poradzić nie jest wynalazkiem ostatniego sezonu filmowego. Na potwierdzenie przytoczę kreację Smith'a w The Pursuit of Happyness czy Sandler'a w Reign Over Me do której to dwójki moim skromnym zdaniem dopisać należy też panią Aniston w Cake. Wszystkie te filmy są do siebie tak bardzo podobne jeśli chodzi o specyfikę postaci, sposób komunikacji z widzem, rodzaj prezentowanej prawdy o ludziach i życiu że powinno się je wyodrębnić jako osobny podgatunek. Być może wszystkie te filmy w obrębie swojego podgatunku są znakomitymi produkcjami na co zresztą mogłyby wskazywać nie najgorsze oceny na filmwebie ale to, że są one robione wyłącznie dla podbicia wartości danego aktora na gwiazdorskim rynku jest tym co dyskwalifikuję je w moich oczach.