hej, słusznie prawi !

Mnie też "Transylwania urzekła, ale nie jest to film dla wszystkich. Z mojego punktu widzenia warto nie tylko dla muzyki, krajobrazów i szczególnej atmosfery, ale też aktorów. Doskonale role mają tu Birol Unel ( "Głową w mur") i Asia Argento (znana m.in. jako ex-narzeczona Vincenta Gallo).
Kto nie widział Asi Agento w pełnym pasji i rozpaczy cygańskim tańcu, tłukącej nad głową talerze - niech żałuje!
A w poniższej (pozytywnej) recenzji sugeruje się nawet, że ten film traktuje m.in. tym, jak poskromić histeryczną kobietę, warto więc chyba obejrzeć Panowie ;-)
http://kinofil.pl/bladzac-po-drogach-transylwanii/

Podzielam wasze opinie- uwielbiam ten film. Znam go dzięki znajomemu, który mieszka na stałe w Rumunii. Podoba mi się sama fabuła jak i również muzyka, krajobrazy....

Hej,
odniose sie do tej recenzji do której wstawiłeś linka.
Mówi się, że zarówno piękno jak i źdźbło tkwi w oku patrzącego. Ja tam nie widzę w Zingarinie histeryczki. Po prostu nieszczęśliwa kobieta, na skraju załamania nerwowego po utracie miłości. To raczej reakcja Panów jest histeryczna.
I nie widzę też, aby "histeria Zingeriny została poskromiona" O ile w ogóle jakakolwiek histeria miała miejsce, ale to już wyjaśniałam wcześniej. Dziewczyna jest zmęczona po porodzie, po prostu.
Cała jej "cudowna" przemiana zaczyna się od egzorcyzmów w cerkwi. A nie jak wspomniania recenzja twierdzi, wielomiesięczne podróże przez monotonny krajobraz.

Nieporozumienie wynika chyba z tego, że w potocznym jezyku polskim niektórzy traktuja słowo "histeryczka" jako inwektywe. A chodziło o typ osobowosci (w ujeciu psychoanalitycznym), występujacy zresztą również u mężczyzn.
Pewnie, ze byla nieszczesliwa i zalamana i nic w tym dziwnego, ale zalamanie w tej samej sytuacji moze wygladac bardzo roznie. Histeryczka brzmi zresztą chyba znacznie lepiej niż "opętana" lub "psychotyczka (czyt. wariatka)? Nie da sie ukryc, ze histeryczki zawsze najbardziej fascynowaly (choć i przerażaly) mężczyzn.
Używając słowa "poskromienienie" także nie miałem niczego obraźliwego na mysli - wręcz przeciwnie -chodzilo o podkreślenie paradoksu: nikt jej nie poskramiał, a zmieniła się. Śmiem twierdzić, że pod wpływem wspólnej podróży i sposobu traktowania jej przez bohatera.
On zresztą też się zmienił, choć się przed tym bronił. To nie jest film o odwiecznej wojnie płci (choć tak się zaczyna), ale raczej o budowaniu mostow miedzy nimi.
Recenzja nie musi się oczywiście podobać, choć do mnie przemówiła.
Tak czy inaczej - film jest fascynujacy.