Nie przepadam z filmami Gatlifa. Nie dlatego, bo to są złe filmy, ale po prostu dlatego, że gra melodie, które niekoniecznie są moimi melodiami (chociaż może "melodia" to złe słowo tutaj, bo akurat muzyka w tych filmach strasznie mi się podoba). Ale i tak "Transylwania" podobała mi się jakieś trzy razy bardziej niż "Exils", bohaterowie nie denerwowali mnie aż tak i było kilka naprawdę cudnych momentów (jak na przykład niby-Cyganka w ciąży boksująca poduszkę z pierza, na środku szosy :D). Bardzo możliwe, że mój problem z Gatlifem polega na tym, iż ja nie czuję, nie rozumiem i nie identyfikuję się w żaden sposób z ludźmi tego typu, jaki pokazuje. Nigdy w życiu nie było mi dane zdziczeć do tego stopnia, obce jest mi szaleństwo i obłęd z powodu odrzuconego uczucia, nie wpadam w trans, czary i egzorcyzmy na mnie nie działają. Jestem przyziemna, myślę bardziej, niż czuję. Moje szaleństwo jest gdzie indziej. A ten film opowiada o ludziach, którzy są bez korzeni, za to ze skrzydłami. Zawsze troszkę nad ziemią i w innym świecie. Z życiorysami poszarpanymi, nieskładnymi, namiętnymi i barwnymi jak cała "fabuła" (szczątkowa raczej) tego filmu.