Nie żebym p. Roberta nie lubił - przeciwnie, to dobry aktor i nie boli mnie nic, kiedy go oglądam.
Niemniej, za dużo go jest, nawet - dużo za dużo. Wszędzie, i w telewizji i w kinie.

Jego twarz się opatrzyła bardzo. Kiedy było go mniej, albo wcale, stanowił atrakcję - o, proszę, nowy człowiek, ciekawa twarz, powiew świeżości i nowości. Ze skrajności popadł w skrajnośc, niestety.

Facet chce zarobić na życie, kariera aktorska nie trwa wiecznie, w znaczeniu - nie zawsze jest na człowieka popyt, więc : jak się ma falę, to się na niej płynie. Tyle że to zaczyna, w ogóle w polskim kinie, przybierać niepokojące rozmiary, w pewnych przypadkach - Więckiewicz jest w czołówce tego trendu : biere wszystko, co się nawinie, jakbym jutro miał uleć poparzeniu kwasem i już niczego do końca życia nie zagrać, poza meczem w cymbergaja. Taka galopada za... kasą chyba jednak. Proza życia, i ja to pojmuję. Jakkolwiek... z pkt widzenia widza - szkoda tej nadobecności, bardzo często nieusprawiedliwionej żadnymi względami artystycznymi.

I, paradoskalnie, takie szarżowanie sprzyja wcześniejszemu wypaleniu aktora i spadku zainteresowania jego usługami. Kiedy przegnie - widz się nim zmęczy, reżyserzy przestaną widzieć w nim magnes, zostaje drugi plan, albo nic nie zostaje, najwyżej Pierwsza Miłość. Aktor pojawiający się rzadziej, wybierający role bardziej wstrzemięźliwie, zostaje atrakcyjny dłużej, jako nieopatrzony, niewyeksploatowany, posiadający ciągle potencjał bycia pożądanym jako ktoś mile widziany na ekranie, jako odtrutka dla takich właśnie schodzących, przegrzanych Więckiewiczów.

Obym się mylił :)