w fotografii sila, bowiem rzym i wenecja sa sfotografowane rzeczywiscie bardzo porzadnie. nie sposob sie jednak oprzec wrazeniu, ze film powstal z ogromnego sukcesu wczesniejszego o rok filmu rzymskie wakacje z gregorym peckiem i audrey hepburn, do ktorej maggie mcnamara jest bardzo podobna (byc moze to przypadek). historia ktora dzieje sie na ekranie sztucznie rozciagnieta jest na 100 minut, kiedy w duzej mierze na film skladaja sie ladne obrazy, westchnienia, samotne spacery po ulicach rzymu i kolacje w malych knajpkach. wszystko to moze i jest ladne, natomast nudne i mialkie. hiosrie sa letnie, ani nie wciagaja, ani nie wzruszaja. jesli ktos chcialby zobaczyc ladna historie milosna to proponowalbym juz zdecydowanie (!) rzymskie wakacje wylera, moze w czerni i bieli za to zdecydowanie fabularnie i aktorsko na wyzszym poziomie. maggie mcnamara po tym filmie wystapila tylko raz w jakims liczacym sie obrazie - w kardynale z 1963 roku, by po kilku kiepskich filmach dla telewizji zrezygnowac calkowicie z kina i poswiecic sie pracy sekretarki (nota bene, w filmie gra wlasnie sekretarke). wielka szkoda, bo ten film, jak i przede wszystkim rok wczesniejszy - smutny ksiezyc (the moon is blue) zapowiadaly prawdziwa dame kina, moze nawet na miare audrey hepburn. dzis niewielu kinomanow pamieta ta przepiekna aktorke. reszta obsady - glownie z uwagi na scenariusz - nie zapada w pamieci.
ladne zdjecia plus maggie mcnamara to jedyne zalety tego filmu, ktore moge wymienic.