‘Tsotsi’, obejrzałam z niebywałym wzruszeniem rysującym obrazy najważniejszych wartości. Film zasługujący na wnikliwą analizę wartościującą człowieka, nie ze względu na pochodzenie i wychowawcze środowisko, dziecięce traumatyczne wydarzenia, których konsekwencją są dysfunkcje życia dorosłego, a najgłębsze poruszenia duszy, sytuacje które demaskują prawdziwość ludzkiej natury, poruszenia najszlachetniejszego serca, delikatność uczuć, oddane szaleństwo najskrytszych emocji. Wydarzenie, dotykające głównego bohatera, słynącego z niechlubnych czynów, mieszkającego w charakterystycznej afrykańskiej dzielnicy nędzy, spowodowało bezwzględną transformacje czynów, uczuć i charakteru bohatera, choć, może rzeczywisty ogląd porwanego dziecka jedynie uwydatnił prawdziwość uczuć każdego człowieka, który zakryty pod mgłą środowiska rozwoju, całe życie tłumi najgłębsze poruszenia emocji, kryjąc je pod płaszczykiem konwenansów i swoistych obyczajów konieczności społecznej? Ciekawa jestem jak takowe wydarzenie wpłynęło by na człowieka – wychowanka kultury europejskiej, ciekawa jestem, czy znieczulenie na krzywdę z jednoczesnym otoczeniem sądów i instytucji różnych instancji, stale kontrolujących poczynania człowieka, pozwoliło by takiemu kazusowi człowieka uzjadliwić, wydobyć takież najgłębsze poruszenia serca, autentyczność ludzkiej natury, dobroci, jaką byliśmy zaszczyceni obserwować u Tsotsiego. To prawdziwy przykład najważniejszego uczucia, jakie rodzi się w człowieku pod wpływem mocnego wydarzenia, oddziałującego na psychikę. Interpretując retrospekcje bohatera, tyczące się dzieciństwa, nie trudno zauważyć jak znaczący wpływ miała na niego dramatyczna postawa ojca, i współczucie jakie żywił wobec umierającej matki. Te wszystkie głęboko zapisujące się dziecięce uczucia pozostały w nim, a przypadkowo ukradzione dziecko stanowiło jedynie przyczynek do przypomnienia owych nieprzychylnych wydarzeń. Biedę chłopca skonfrontowano z zamożną rodziną, której marzenia odbijały się jedynie na upragnione dziecko. Dziecko jako symbol naiwności, nieskażonej, niewinnej esencji życia, posłużyło, jako łącznik między dwoma skrajnie kontrastującymi światami. Co zaskakujące, stanowiło ono taką samą wartość zarówno w jednym jak też w drugim świecie. Paradoksalnie stało się przyczynkiem do odnowy moralnej głównego bohatera, a może jedynie podziałało jak bodziec, odkrywający wszelkie trwogi Tsotsiego, a nam miało uświadomić to, że w świecie życia bohatera nie ma miejsca na uczucie, tam liczy się tylko przetrwanie za pomocą kradzieży, podstępów, bijatyk, zabójstw. Ludzie natomiast skrupulatnie dostosowując się do panujących warunków, prowadząc walkę o przetrwanie, nie są w stanie kochać, czy chociażby moralnie żyć. Film eksploruje zależność jednostek od systemu w jakim żyją, przy jednoczesnym fabrykowaniu najwznioślejszych nastrojów, ekscytacji. Widz wczuwa się w psychikę głównego bohatera, co powoduje, że w pewnym momencie rodzi się w nas nieokiełznane współczucie, tracące o litość odnoście Tsotsiego, jednocześnie jesteśmy pod wrażeniem determinacji i siły reprezentowanej przez bohatera, jesteśmy świadkami całej ścieżki rozwoju duchowego, rodzącego się pod wpływem traumatycznego impulsu.
Dziękuję,