Film jest dobry, może nie bardzo dobry, ale daje radę. Zaczyna się spokojnie. Opowiada o niby beztroskim życiu mieszkańców pewnego miasteczka gdzieś w środku Ameryki, a w szczególności opuszczonej przez matkę rodziny ze starszym ojcem i dwoma już dorosłymi synami. Wszyscy trzej pracują na farmie, mają lepsze i gorsze dni, ale ich życie płynie niemal idyllicznie. Beztroskę zakłóca pismo windykacyjne grożące przejęciem majątku i pozbawieniem ich wszystkiego co dotąd stanowiło ich życie. Samo pismo to tylko przyczynek do serii osobistych rozczarowań i zaskakujących wydarzeń, które mnożą się im bliżej końca i o których nie napiszę, żeby nie robić spojlerów. Co mnie trochę raziło, to to, że twórca filmu mnoży te zwroty akcji i potęguje napięcie w końcówce aż za bardzo. Do tego stopnia, że historia zaczyna jakby tracić wiarygodność. Zbyt wiele się dzieje na zewnątrz, żeby wnętrza bohaterów mogły pomieścić taki nadmiar uczuć i emocji, a widz odnosi wrażenie, że ktoś go potargał za klapy i rzucił o ścianę, podczas gdy film miał być taki spokojny i budujący. Moim zdaniem film jest raczej smutny niż budujący. I tego smutku nie równoważy żaden optymistyczny motyw. Optymistyczne są tylko dwie sceny - jedna gdy Tully Senior kupuje lody i druga gdy je te lody na deser z synami i po raz pierwszy od 15 lat się śmieje. Jednak to, co następuje później sprawia, że te sceny w retrospekcji stają się śmiertelnie smutne.