Po stracie dziecka w wypadku samochodowym, młoda kobieta wprowadza się wraz ze swoim partnerem do mieszkania w londyńskiej kamienicy. By pozbyć się dręczących ją koszmarów, dziewczyna decyduje się skorzystać z rady sąsiadki i wziąć udział w czarnej mszy...
Sergio Martino proponuje stylowy miks horroru okultystycznego, thrillera psychologicznego oraz giallo. Zaczyna się wprost rewelacyjnie, wraz z psychodeliczną wizją głównej bohaterki, co zwiastować mogłoby ekscytujące kino grozy made in Italy. Niestety, na przeszkodzie staje toporny scenariusz, w którym roi się od bzdur i dziur. Film wyraźnie zapatrzony jest w "Dziecko Rosemary", ale od subtelności Polańskiego dzieli obraz Martino cały Ocean Atlantycki i ciut, ciut. Wyznawcy Złego są tu, owszem groteskowi, ale ich "potajemne" (w zasadzie każdy chyba mógłby przyjść i popatrzeć, zważywszy, jak proste jest to zadanie dla głównej bohaterki) spotkania budzą raczej śmieszność, aniżeli niepokój. Bawią również inne, incydentalne naiwności: powracający symbol Oka Opatrzności, który dla wszystkich zainteresowanych wydaje się być nieskończenie tajemniczy (cóż to może oznaczać? czyżby jacyś sataniści?).
Mimo wszystko, pomijając fabularne potknięcia, do pewnego momentu, "Tutti i colori del buio" całkiem zręcznie balansuje na granicy jawy i majaków udręczonego umysłu, finał jest już jednak bardzo sztampowy i pozbawiony finezji. Pozostaje zachwycać się wysmakowaną stroną wizualną (świetne zdjęcia Giancarlo Ferrando) i podziwiać pełne kształty Edwige Fenech, którą Martino "zadręczał" również na potrzeby "Lo strano vizio della Signora Wardh" i "Il Tuo vizio è una stanza chiusa e solo io ne ho la chiave". Zawsze coś, ale oczekiwałem więcej do tego tytułu.