Ponętna Edwige Fenech w szponach własnych lęków i satanistycznej sekty czyli "Dziecko Rosemary" w onirycznym sosie włoskim. Sporo tu dobrego - brutalności, strug krwi i łez wylewanych przez bohaterkę, do tego niepokojące obrzędy i wizje kobiety na skraju załamania nerwowego. Co prawda, z filmami Martino mam zawsze problem - a to brakuje im oprawy wizualnej, a to fabuła kuleje. Tutaj przepiękne zdjęcia, muzyka i stylowa scenografia sprawiły, że na to pierwsze nie mogłem narzekać (tęsknię może jedynie za kolorami w stylu Argento i Bavy). Jednak całość intrygi jest nieco pociesznym spektaklem groteski... Przywódca sekty z półmetrowymi tipsami, pojawiające się wszędzie wielkie Oko oraz krwawe koktajle i erotyczne gierki wywołują w trakcie seansu stopniowe unoszenie się brwi. Przyznam, że parę dni po obejrzeniu zapomniałem już jak film się skończył. Wciągające to, choć szybko się ulatnia. 7/10.