Idąc na ten film spodziewałem się wizualnego szaleństwa z mało oryginalną fabułą - typowego przerostu formy nad treścią. Filmu, który "dobrze obejrzeć, żeby móc się na jego temat wypowiedzieć".

Tymczasem obejrzana historia zawładnęła moim sercem!
Obrazy hipnotyzują widza już od pierwszej sceny, nie ma rady.
Są nie tylko "ładne", ale wyrażają również pełnię emocji bohaterów i ogólnego nastroju.
Co jednak było dla mnie niespodzianką, to fakt że fabuła dorównała obrazowi.
Jak w klasycznym Rashomonie Kurosawy, z każdym kolejnym wątkiem widz przekonuje się, że "prawda" do której zdążył się przyzwyczaić nie do końca jest prawdą...
Słowa wielkiego uznania należą się twórcom za to, że pomimo wymagającej formy, widz stosunkowo szybko jest w stanie się z nią oswoić (co nie oznacza "zignorować"!) i w pełni skupić na przedstawionej historii, która nie została potraktowana po macoszemu.
Nie jest to klasyczna opowieść detektywistyczna, ale absorbuje niczym najlepszy kryminał.

Uważam, że nie należy patrzeć na ten film jako filmowy eksperyment, a kompletne dzieło sztuki, które powinno znaleźć swoje miejsce w historii kina.
Życzę twórcom, żeby ich obraz zyskał międzynarodową sławę, a oni sami się na nim wzbogacili.
Zasłużyli na to, a może dzięki temu w przyszłości uraczą nas kolejnym ambitnym projektem.