"Warto by pomyśleć o pomniku dla tych zwierząt, które szczególnie przyczyniły się do rozwoju nauk biologicznych". Oto stwierdzenie jednego z pracowników laboratorium doświadczalnego, gdzie prowadzone są badania na szczurach. Przygląda się temu reżyser, Grażyna Bryżuk.

Z kamerą w laboratorium prowadzącym eksperymenty medyczne na szczurach. Laborant wyjaśnia, że szczur wędrowny jest przydatny w hodowli tylko rok, w naturze żyje trzy lata. Świadomy, że hodowla i badania to dla zwierzęcia stres, stara się, by było go jak najmniej. Wyraźnie widać, że zna zwierzęta i one go znają. Wydaje się pogodzony z tym, że życie szczura laboratoryjnego kończy się pod gilotyną. Zbliżenia pokazują zarówno dojrzałe osobniki w trakcie eksperymentów, jak i nowo narodzone w hodowli. Okazuje się, że cierpienie zwierząt rzutuje na wyniki badań, czyni je niemiarodajnymi. Laborant omawia wspólne cechy szczurów i ludzi, a inny sugeruje, że liczba poświęconych nauce osobników wskazuje, że zasłużyły już na pomnik. Autorka filmu (Grażyna Bryżuk) pozostawia widzowi ocenę bioetyczną eksperymentów na zwierzętach, od siebie dodaje tylko tytuł, który wskazuje na pokrewieństwo istot żywych.