Gdyby tylko nie był zrealizowany jako sztampowy przykład dość specyficznego kina, nazwijmy to
"Sundance'owego". Filmy takie podobne pod względami formalnymi, zazwyczaj opowiadają
historię dość "zwyczajnych" ludzi (młodych dodajmy, ew. trzydziestoparolatków z "duszą
dziecka"), ze "zwyczajnymi" problemami (ukryty talent, szukanie "własnej drogi", pierwsze
zawody miłosne, trudna rodzina, odrzucenie przez rówieśników, poczucie wyobcowania etc.) w
dość "zwyczajnych" przeciętnych miejscach (bardzo często prowincja, przedmieście etc.). W tle
często indie rock,lub coś w tym rodzaju. Cały film bywa zazwyczaj stonowany, dość oszczędny
w środkach a jego wydźwięk(a już szczególnie zakończenie) ma słodko gorzki smak. Oprócz
"Tylko dla dorosłych" można by tu wymienić "Win win", "Sztuka dorastania", "Całkiem zabawna
historia" czy może "Zwycięski sezon" (choć tam istotna różnicę w odbiorze filmu robi genialny
Sam Rockwell).
A gdyby tak wykorzystać do końca świetną moim zdaniem kreację egzaltowanej "artystki" granej
przez Emmę Roberts i nadać filmowi jednak bardziej pesymistyczny wydźwięk, skończyć go
dwadzieścia minut wcześniej,a nie nadawać mu "miłego" zakończenia, nie pasującego do
reszty ("wszytko się ułoży, odkryjemy swoje prawdziwe talenty, bliscy zawsze nas wesprą etc.
etc.). W pewnym sensie z głównej bohaterki postarano się zrobić postać "pozytywną", co
rozwodniło całą treść filmu, podczas gdy jej egzaltacja, brak empatii, i wybujałe oczekiwania i
najzwyczajniejsza w świecie "przeciętność" aż biła w oczy. Szkoda zmarnowanej tak dobrej
roli...