Mam takie same odczucia. Dokładnie takie same ;) Ale klimat jest naprawdę niezły, poza tym, jak widać - plusów więcej, stąd ode mnie 8/10 :)

A ja jakoś nie znalazłam podstaw do wielkiego umiłowania Julii przez studentki. Niby co ona im takiego dawała?
No, czegoś brakuje w tym filmie...
I rzeczywiście wątek miłosny jest pusty...

Z tym to trochę racja, w sensie - film zbyt mało rozwinięty pod tym względem. Np. bohaterka grana przez Julię Stiles mogła być autentyczna w swojej wdzięczności, bo tej Katherine konkretnie pomogła, natomiast pozostałe studentki... Katherine dawała studentkom poczucie, że są więcej warte, niż się lansuje w mediach i niż uważają ich rodziny, ale zbyt płytko ukazane to było w filmie, by można było dorzucić takie ckliwe zakończenie. Ale film ogółem i tak mi się podobał ;)

Według mnie dała im to, że kazała samodzielnie myśleć. One były przyzwyczajone do "kucia". Widzimy, że znały na pamięć podręcznik. Joan oddaje esej, w którym przetwarza słowa eksperta; dowiadujemy się w tej scenie, że była to szóstkową uczennicą, czyli takie prace były normą w Wellesley College. Dopiero Katherine wyszła poza te ramy. Oczywiście taki metody nauczania spotkały się ze sprzeciwem konserwatywnego środowiska, gdyż samodzielne myślenie w przypadku dziewczyn mogło wyjść (i wyszło) poza lekcje historii sztuki i pokazać, że można żyć inaczej niż według narzuconych reguł.

Film zrobił na mnie jeszcze mniejsze wrażenie niż myślałam. Kiedy otrzymałam informację o Twoim poście długo się wysilałam, żeby sobie przypomnieć o co właściwie chodziło - czy ja rzeczywiście oglądałam taki film? Może się pomyliłam i źle wpisałam posta? Ale nie, poczytałam i przypomniałam. Niestety nie na tyle, żeby podjąć dyskusję. Przykro mi - pewnie masz rację, ale gdyby film zrobił na mnie wrażenie to nie wyrzuciłabym go totalnie z pamięci ;(