W rzeczywistości Uśmiech Mony Lisy jest kompletnym zmarnowaniem tematu. Widać wyraźnie, że ma pretensje do bycia drugim Stowarzyszeniem Umarłych Poetów w wersji żenskiej, niestety zabrakło pomyslu scenarzystom.
Poza tym nie wykorzystano faktu, iż akcja filmu dzieje się w latach 1950-tych. Był to poczatek zmian mentalności kobiet, na ktory bardzo duży wpływ miała Fabryka snów, czyli Hollywood.
Dzięki scenariuszowi Julia Roberts jest zupełnie nieprzekonywująca, jako nauczycielka, która ma wpływ na postawę społeczną swoich podopiecznych. Z lekcji, które prowadzi nie wynika tak naprawdę jej inny sposób patrzenia na rolę kobiety w społeczeństwie ani talent pedagogiczny czy pasja nauczyciela. Nie uwierzyłam jej ani dziewczynom, które chciały pójść w jej ślady. Film porusza się po płyciznach i za bardzo skupił się na atrybutach lat 50-tych.