Nie bez powodu "Udaan" zdobył 5 nagród Filmfare, w tym za najlepszy film roku 2010:) To obraz
innego pokolenia, zostawiający daleko w tyle klasyczne produkcje bollywoodzkie, w których
twórcy zrezygnowali z tak identyfikowanych z tym kinem tańców, porzucili nawet elementy
hinduskiej kultury i ukazali niezwykłą historię Rohana, 17-latka wyrzuconego wraz z grupą
kumpli z prestiżowej szkoły z internatem, który od 8 lat nie widział ojca. Po spotkaniu okazuje się
jednak, że Rohan ma młodszego brata, o którym nie wiedział, a ojciec każe mu uczyć się
inżynierii i pracować w swojej fabryce, nazywać siebie "sir" i spełniać wszystkie polecenia... gdy
tymczasem chłopak chce pisać. Jest wolnym duchem, który tłumi w sobie bunt wobec
niezrozumienia przez brutalnego ojca. Emocje jednak wezmą górę, gdy ojciec postanowi znów
się ożenić, bo zbyt długi brak rodzinnego ciepła i miłości jest nie do zniesienia dla młodego,
wrażliwego Rohana. "Udaan" nie jest pierwszym filmem Bolly, która używa jedynie paru
piosenek w tle, nie porusza tzw. wątku miłosnego i nie charakteryzuje się przepychem i
kolorową rzeczywistością, a pokazuje tę smutną, szarą. Jest jednak pierwszym, który widziałam,
gdzie bohaterowie nie stronią od rozmów o seksie, gdzie ojciec przeklina, a syn uderza ojca i
chociażby dla tej inności warto po ten film sięgnąć, ponieważ - w odróżnieniu od wielu produkcji
polskich czy amerykańskich - nawet takie odstępstwa od hinduskiego kanonu nie są
niesmaczne, a wręcz potrzebne dla zaznaczenia realności:) "Udaan" to historia o pragnieniu
wolności, miłości i przyjaźni oraz o wytrwałym realizowaniu marzeń. Także gorąco polecam i
zachęcam wszystkich do obejrzenia, bo naprawdę warto.