To mam nadzieję, że byłby lepszy niż to. Właściwie dopiero od 40. minuty trochę się wkręciłam, jak więcej było zabawy w młodych detektywów, a mniej slashera. Bo konwencja slashera byłaby spoko, gdyby nie opierała się jedynie na podcinaniu ścięgien, a zostałaby do niej dobrana odpowiednia muzyka (tylko dwie sceny pod tym względem są okej) i błyskotliwe dialogi. A jak nie błyskotliwe, to chociaż do bólu kiczowate. Tutaj niby silą się „na fajnych” wplatając slangowe słowa, ale totalnie się to wszystko ze sobą nie zgrywa. Jakby ktoś, kto nie żył w latach 90. wyobraził sobie jak one wyglądały. Pewnie o to chodziło, bo docelowa grupa wiekowa w nich nie żyła.

W ogóle mam wrażenie, że ta produkcja lepiej wypada jako hołd dla detektywistycznych przygodówek z lat 90., a nie dla slasherów z lat 90. i wcześniejszych. Bo jeżeli chodzi o to drugie, to wykorzystuje powtarzalne motywy i „tak o” wrzuca je do filmu. Bez ładu i składu. Zresztą to samo dzieje się z muzyką, bo bukmacherzy nawet nie otworzyliby zakładów na Creepa i Prodigy – to było oczywiste, że się pojawią.

I gdyby w okolicach tej 40. minuty nie pojawiły się te sekwencje „detektywistyczne” i Josh nie był tak fajnie wykreowaną postacią, to pewnie wyłączyłabym przed zakończeniem, bo potwornie się wynudziłam po tym nawet-obiecującym prologu (przynajmniej faktycznie wyglądało to na film z lat 90.!). Na tych wszystkich szkolnych ujęciach, „bitwie” i walce o dziewczynę. Wizualnie nie jest źle - dużo neonów, fajne migotanie ekranu na czerwono, nieźle wprowadzeni „ci inni opętani”.

Chyba wolałabym, żeby powstała nowa „Gęsia Skórka”. Właśnie w starym stylu, z zagadkami i ciekawie wykreowanymi bohaterami. Więcej opowiadam tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=xAp_lp-XPiI