Całkiem dobry postapo, z brucem campbellem w roli głównej. Ocaleli z zagłady dzielą się na dwie grupy, obie zamieszkujące, ze względu na poważne ochłodzenie klimatu, które zamieniło sporą część planety w mroźną pustynię, w podziemnych miastach. Ta część populacji, która uniknęła skutków promieniowania, żyje w kompleksie, zapewne całkowicie zautomatyzowanym, czas spędzając w wirtualnej rzeczywistości, generowanej przez Infinisynth. Pozostali to w mniejszym lub większym stopniu zdegenerowani mutanci, cierpiący na chorobę powodującą deformacje ciała, mieszkający w systemie nor i tuneli. Łączy obie grupy negacja rzeczywistości oraz tęsknota za przeszłością - mieszkańcy Infinisynth to eskapiści poszukujący jej w marzeniach wspieranych systemem VR, a mutanci dążą do tego samego, odkopując artefakty cywilizacji, które znajdują zastosowanie w pewnej krwawej quasi religii. W tak skonstruowanym świecie fabuła obraca się wokół Judy, buntowniczki z Infinisynth, skazanej na banicję, i samotnego trapera z powierzchni, Stovera. Pisze trapera, Stover bowiem nie przypomina renegata, wojownika pustkowi itp., a stara się jedynie przeżyć. Akcja filmu rozgrywa się głównie w dusznych i cienistych katakumbach mutantów, a zdjęć plenerowych jest niewiele. Film o tyle nie pozostawia po seansie wielkiego wrażenia, o ile brak tu pewnego rozmachu, niemniej zadbano o spójność świata i różne aspekty, związane z życiem codziennym, choć w przypadku Infinisynth ograniczono się do minimum, co jeszcze podkreśla ich oderwanie od teraźniejszości. Dla miłośników klimatów postapokaliptycznych jak najbardziej.