Nie mogłem nigdzie znaleźć jakiegokolwiek posłowia o charakterze krytycznym ze zwrotem pozytywnym czy też różnym od tego zaprezentowanego przez Ruperta. Szukanie rozwiązania problemu, wcielenie się w drugi rodzaj pasażerów Titanica, to wbrew pozorom nasza specjalność. Adaptacja do zmieniających się warunków - to nasza specjalność. I nie potrzebujemy (aby zacząć) rewolucji umysłów w skali globalnej. Wystarczy nam jedynie 100 małp. Szkoda, że Rupert sam tak mówi, jednak tendencyjnie o tym zapomina.

Ponadto myślę, że zanim zabierzemy się za rozwiązanie warto pochylić się nad przyczyną, bo źle lub prawie dobrze postawiona diagnoza może być równie destrukcyjna co zwykła bierność. Nie jestem w stanie sprostać temu zadaniu sam, więc proszę Was o pomoc.

Zacznijmy.

Głównym punktem zwrotnym całego wywodu, całej predykcji destrukcji jest upadek społeczeństwa industrialnego (czy też postindustrialnego). Wszystko wskazuje bowiem na to, że tak się w końcu stanie. Nie wiadomo natomiast kiedy ten upadek nastąpi (a może już się zaczął?) - jaki będzie miał przebieg i jakim kształtem się zakończy.
Wszystko zależy od przesłanek a te w zależności od złożoności i natury problemu mogą i różnią się niebotycznie.
Innymi słowy, przewidywanie, że coś zdarzy się w przeciągu kilku lat (tutaj chodziło o indukcyjny w rozumieniu lokalny problem ekonomiczny z 2008 roku) to nie to samo, co przewidywanie niesamowicie złożonego globalnego zjawiska rozciągniętego w czasie stu (lub więcej) lat. Każda taka symulacja powinna bowiem zakładać zmianę warunków, zmianę przesłanek w trakcie swojego trwania. W tym przypadku Rupert nie zakłada rewolucji-ewolucji a jedynie rewolucję-dewolucję. Zapomina, że społeczeństwo już dawno weszło w fazę informacyjną, która nieuchronnie zmienia nie tylko ekonomię ale również nasze człowieczeństwo a to z kolei tworzy nieznane nam dotąd rozwiązania.
Inną, ważną krytyką jest fakt, że zasady termodynamiki o których mówi dotyczą zamkniętych systemów. Ziemia nie jest zamkniętym systemem. Entropia nie pożre nas żywcem, jeśli sprostamy zadaniu efektywnego pozyskiwania energii z zewnątrz.

Mam wrażenie, że Michael nie jest w stanie wyobrazić sobie dalszego postępu cywilizacyjnego. Boi się go. Nie może pogodzić się ze świadomością, że ścieżka biegnie dalej. Widzę w tym wywiadzie jedynie tęsknotę za czasami w których czas płynął wolniej, człowiekowi było bliżej do człowieka a uśmiech na ulicy nie był rzeczą niezwykłą.

Widzę więc wołanie, które ma za zadanie zatrzymać nas, zmusić do myślenia i cofnąć ale nie ze strachu przed zagładą fizyczną lecz ta drugą - duchową. I w tym kontekście nie sposób nie przyznać mu racji.