Mam to samo ,zwykle oglądam filmy uważnie, żeby w pełni docenić .Tutaj na początku było fajnie ale po 30 minutach umierałem z nudów i błagałem o śmierć :D

Najwidoczniej Pan jeszcze nie potrafi oglądać filmów.

Charakter Upiora nie wziął się się powietrza, nie usprawiedliwiam ale weź to pod uwagę

Christine - sierota gloryfikująca postać ojca w swojej głowie, spotyka obcego mężczyznę z którym już wcześniej nawiązała więź porównywalnie silną do tej z ojcem, poprzez lekcje śpiewu. Ufa mu bezgranicznie i przypisuje cechy, które chciałaby, żeby upiór posiadał (wszyscy trochę tak robimy na początku każdej relacji.)
Upior- bity, maltretowany, pogardzany i wykorzystywany przez wszystkich, od najbliższych do obcych. Pomogła mu jedna osoba, z którą zauważ że nie nawiązał praktycznie żadnej relacji przyjacielskiej. Może po tej całej krzywdzie nie był w stanie dostosować się do reguł panujących w społeczeństwie. Brał co chciał i w taki sposób, jaki znał, czyli przemocą.
Produkcja bardzo dobrze podkreśla te fakty na temat bohaterów. Dzięki nim logiczne staje się, dlaczego christine tak lata między jednym a drugim. Raul w jej głowie jest kandydatem na kochanka, a fascynacja upiorem zalepia tęsknotę za utraconym przedwcześnie ojcem - dlatego też zdaje się być wobec niego uległa - do momentu, aż zaczyna rozumieć kim jest upiór i dlaczego robi to co robi, dostrzega w nim realną postać z całą paletą negatywnych cech. Dlatego też bez żalu wybiera kochanka i zwraca pierścionek - symbol deklaracji miłości.

To nie tak, że film jest słaby. Po prostu nie odrobiles lekcji.