Jason Bourne przeszedł na emeryturę, ale nic nie stracił ze swojej skuteczności (w likwidowaniu złych ludzi). Jest za to bardziej zdeterminowany niż kiedykolwiek co udziela się widzowi, który z zapartym tchem kibicuje jego wyczynom. Nie ma tutaj czasu na zbędne gadanie czy kontemplację, na znalezienie porwanej córki bohater ma zaledwie kilkadziesiąt godzin i nie cofnie się przed niczym by do niej dotrzeć.
Dramaturgia rozpisana jest bezbłędnie: mamy odpowiednio długi wstęp, poznajemy bohaterów na tyle dobrze, by ich dalsze losy nie były nam obojętne. Potem akcja rusza z piskiem opon a my wgniecieni w fotel nie możemy złapać tchu aż do końca seansu. Jest to ten rodzaj nowego kina akcji, które serwuje nam sytuacje zupełnie nieprawdopodobne w sposób całkiem wiarygodny (poza sceną pościgu samochodowego, kiedy kule ewidentnie się Liama Neesona nie imały). Całkowicie realistycznie wypada też tło filmu, czyli mroczne strony Paryża. Aktualny, znany z pierwszych stron gazet problem handlu kobietami jest tutaj co prawda jedynie pretekstem do totalnej rozwałki, ale nie pozostawia widza obojętnym. Nasza satysfakcja rośnie wprost proporcjonalnie do liczby zlikwidowanych na ekranie gnid. Mamy zatem do czynienia z kinem zemsty najwyższej próby.