Lundgren (Per Oscarsson) pracuje jako nocny stróż w centrum handlowym. Jego życie to smutna, szara monotonia w cieniu samotności, która coraz bardziej go wykańcza.
Pewnego dnia, korzystając z okazji, wykrada ze swojego miejsca pracy manekina, który przypomina mu jego kobietę marzeń. Przetransportowanie nowej zdobyczy do domu nie jest łatwe, bo Lundgren mieszka w wynajętym pokoju na poddaszu, i nie chce by inni lokatorzy zobaczyli jego ukochaną. Mężczyzna traktuje manekina jak swoją partnerkę, rozmawia z nią, kupuje jej ubrania i pije z nią kawę. Próbuje grać przed nią silnego i zaradnego mężczyznę, dla którego nie ma trudnych wyzwań. W rzeczywistości jednak jak słaby, wrażliwy i ma bardzo obniżoną samoocenę.
Niemą ukochaną, możemy wkrótce zobaczyć oczami Lundgrena. Manekin przestaje być nieżywym posągiem, zaczyna ruszać się, mówić i pragnie tego co każda kobieta, stając się z czasem zazdrosna i zaborcza.
Stróż stara się strzec swojej tajemnicy, wiedząc, że jego mydlana bańka pryśnie, gdy ktoś z zewnatrz zobaczy manekina. Jednak ściany są cienkie, a lokatorów zaczyna stopniowo niepokoić dziwne zachowanie stróża. Czy uda mu się zachować swój sekret?
Vaxdockan to chłodne spojrzenie na samotność jednostki, która nie umie poradzić sobie w społeczeństwie. Widz staje się cichym świadkiem, który obserwuje kruchy świat człowieka spragnionego miłości i ciepła. Manekin przynosi Lundgrenowi złudne szczęście, pogłębiając jego zaburzenia psychiczne i zaciskając na jego szyi coraz ciaśniejsza pętlę. Z góry wiadomo, że nie ma tu miejsca na happy end i dojdzie do dramatycznych kolei losu.
Szwedzki obraz bije szarzyzną i nie daje szans na światło w tunelu. Rodzimy się i umieramy w samotności. Nie może być inaczej. Końcówka trochę nieprzemyślana, uważam, że powinna pójść inną ścieżką, niemniej jednak jest to solidny kawałek szwedzkiego kina, które niepokoi i mnoży szereg niewygodnych pytań o naturę człowieka.