Mike Leigh zasłużenie zbiera laury za film "Vera Drake". To jeden z jego najlepszych filmów. Odnaleźć w nim można wszystko to, czym już wcześniej Leigh zdążył się wsławić. Mało jest zaś wad, które czasem prześladowały jego wcześniejsze filmy. Dlatego też może miejscami zaskakiwać. Mnie zaskoczyła duża dawka humoru. U Leigh, przy tak poważnym temacie, to wręcz zaskakujące. Owszem, Leigh nie byłby sobą, gdyby nie zaprawił humoru łyżką dziegciu (a raczej ironii).
"Vera Drake" nie jest, jakby to wielu chciało, filmem o aborcji, a już na pewni nie jest filmem proaborcyjnym. Film zgodnie ze swoim tytułem jest obrazem psychologicznym jednej kobiety, a także jej otoczenia. Obserwujemy zatem pogodną, pełną energii, zawsze chętną do pomocy Verę w różnych codziennych sytuacjach życiowych. Jedną z nich jest pomaganie kobietom, jak eufemicznie nazywa swą prywatną praktykę aborcyjną. Vera wydaje się kobietą miłą, dobroduszną, może nawet nieco naiwną. Stąd być może niektórzy odbierają ten film jako proaborcyjny... Trudno w zapłakanej, zdezorientowanej kobiecie widzieć kryminalistkę, która ląduje w więzieniu. Łatwiej zrzucić wszystko na system, który dopuszcza, by kobiety takie jak Vera musiały w ogóle zaistnieć. Jednak takie myślenie, to sprowadzanie filmu, historii Very do poziomu prostego podziału czarne-białe. Leigh jednak wyraźnie mówi (słowami jednego z bohaterów), że tak prostego podziału nie da się dokonać. Nic tutaj nie jest czarno-białe. Vera pomaga innym. To jest jej obsesja. Obsesja wynikająca z dramatów, których sama w swym życiu doświadczyła. Nie znamy ich natury, jednak dzięki absolutnie rewelacyjnej kreacji Imeldy Staunton możemy wyraźnie zaobserwować jak dogłębne piętno wypaliły one na jej psychice. Aborcja to dla niej jeszcze jedna forma pomocy. Jednak przyjrzyjmy się bliżej jej relacjom z kobietami, które pompuje wodą z mydłem. Te relacje są bardzo powierzchowne. Miłym głosem trajkocącym o niczym zaznacza dystans między sobą a "pacjentką". Przejaw reakcji, leków budzi w niej zakłopotanie. W żadnym z pokazanych zabiegów Vera nie cofa się przed dokonaniem aborcji, nawet kiedy wyraźnie widać, że kobieta nie jest do końca przekonana co do konieczności jej dokonania. Po dokonaniu swego Vera szybko się zmywa nigdy nie widząc rezultatów swych poczynań. Robi swoje, lecz ucieka przed konsekwencjami. Zamiast tego buduje sobie ten drugi świat: miły, ciepły, szczęśliwy. To drugie życie jest buforem odgradzającym ją od aborcyjnych poczynań, a tak naprawdę buforem przed dramatami z przeszłości. Choć tego nie zauważa, jest jak jedna z jej pacjentek ? ucieka przed konsekwencjami poprzez radykalne usunięcie problemu, po czym wraca do życia udając, że nic się nie wydarzyło. Vera żyje w tym stanie przez lata. Jednak u Leigh czyny rzadko kiedy pozostają bez konsekwencji. Tak się dzieje i tutaj. Dalsza ucieczka przed konsekwencjami jest niemożliwa. Tajemnica wychodzi na jaw na zawsze niszcząc jej azyl, jakim była rodzina. Jej świat runą. Czy jednak to zmusi ją do stawienia czoła swoim problemom? Cóż, Leigh pozostawia to pytanie bez odpowiedzi (ostatnio weszło mu już to w krew).

Niezwykle kameralne, niemal ascetyczne kino zapewne wielu zrazi swoją surowością. Jednak "Vera Drake" to prawdziwa perła. Film znakomicie pomyślany i znakomicie zagrany. Dla prawdziwego kinomana danie obowiązkowe.