Można widzieć w miłosiernej postawie coś podejrzanego, skoro logika miłosierdzia jest taka, że uszczęśliwiając innych sami jesteśmy szczęśliwsi. Nie jest to logika bezinteresowności, choć przecież emocjonalnych "korzyści" nie kalkulujemy, są odruchowe, pokierowane empatią. Tak jednak ten świat i ludzie są zbudowani. Nawet Jezus nie zaprzeczył miłości własnej, bo skoro powiedział "kochaj bliźniego jak siebie samego", to postawił wzór miłości do bliźniego w postaci miłości do siebie. Najpierw trzeba kochać siebie.

Przecząc temu i polegając na sztywnych zasadach w miejsce tych pozytywnych odruchów, popada się w świętoszkowatość. Taki człowiek nie może być szczęśliwy. Dobro w sobie się czuje i wtedy widzi się je u innych, a przynajmniej... potencjał dobra. Ludzie, którzy nie wątpią we własne dobro, wierzą w dobro u innych, wątpią co do zła. Ludzie, którzy nie wierzą we własne dobro i deprecjonują jego przejawy, u innych wierzą w zło, wątpiąc w dobro.

Dlatego takie podejście jest jak nakręcająca się, samospełniająca się przepowiednia. Nie tylko w pojedynczej głowie, ale też w mentalności społeczeństwa. Bo czy jest jakieś pejoratywne określenie na tych, którzy z góry widzą coś złego w zachowaniu innych? "Podejrzliwy" jest słowem mimo wszystko neutralnym. Natomiast wiara w cudze dobro nazywana jest często "naiwnością".

Wydaje mi się, że najlepszym wyjściem z tej sytuacji jest wiara w dobro z marginesem wątpliwości. :D Jednak to pierwsza powinna przyświecać. Skoro nie oszukuję, nie kradnę, nie kłamię, nie gwałcę - nie mam powodów, by wykluczać z góry, że druga osoba równie naturalnie takich rzeczy nie robi. :)