Tarantino lubię od dawna, ale tak się składa, że więcej nie widziałam, niż widziałam. Postanowiłam to zmienić. Poznać go może też od słabszej strony, o ile taka w ogóle istnieje, i po prostu obejrzeć wszystko czego jeszcze nie zdążyłam. Właściwie realizuje ten plan już od października i jak do tej pory zobaczyłam najnowszy western reżysera Nienawistna ósemka, zbiorówkę Cztery pokoje, w którym Tarantino odpowiadał za ostatni segment i debiut Wściekłe psy, o którym to trochę napiszę, bo warto rozważyć seans jeśli ktoś jeszcze nie miał okazji zobaczyć. Fabuła skupia się na grupie wynajętych gangsterów, która ma za zadanie napaść na bank. Akcja kończy się jednak tragicznie bowiem okazuje się, że policja wiedziała o całej intrydze. Tarantino opowiada swoją historię od końca. Już na początku wiadomo jest, że napad był nieudany, nie wiadomo komu udało się przeżyć. Kilku ocalałych gangsterów spotyka się w opuszczonym garażu i właściwie przez cały film próbują odkryć kto w zespole jest szpiclem. Wściekłe psy to film oparty na dialogu, jednak napisanym w sposób fenomenalny. Debiut reżysera wydaje się być prosty i właściwie pod względem historii tak jest, jednak ma mnóstwo mocnych momentów jak na przykład początkowa dyskusja o Madonnie i napiwkach w barze, biała tapicerka wysmarowana krwią i konający na tylnym siedzeniu Mr. Orange, czy najlepsza scena, czyli odcinanie ucha przy piosence Stuck in he middle with you. Wściekłe psy to film, który zachwycił mnie muzyką, zachwycił czarnymi garniturami, zachwycił Timem Rothem i tańcem Mr Blonde. Wrócę do niego na pewno.

https://zprzymruzeniemokaa.blogspot.com/2017/12/nowy-aronofsky-stary-tarantino-i -powrot.html