Oglądając ten film można mieć problem ze zdecydowaniem o czym tak właściwie są Wściekłe psy. Faktycznie, jeżeli
chodzi o rozwój fabuły i przedstawienie bohaterów filmu to nie da się odpowiedzieć sobie na pytanie "co artysta miał
na myśli" w kwestii sensu tego dzieła i tutaj paradoksalnie Quentin chyba trafił w dziesiątkę. Kino gangsterskie często prezentujące takie wartości
jak rodzina, pojmowany przez przestępców nieraz pokrętnie, ale jednak - honor, bóg, lojalność, tutaj nie przewijają się
albo wcale, albo tylko jako coś pobocznego. Wobec powyższego, skoro film nie pobudzał mnie do refleksji podczas
oglądania, całą uwagę zwróciłem ku bohaterom, czego z resztą nie dało się nie zrobić patrząc na tak ciekawie
ukazane postaci. I tutaj przechodząc do sedna... Wściekłe psy ogląda się dobrze jeżeli ktoś lubi cieszyć się chwilą,
raduje go to, że kilku dobrych aktorów występuje w jednym filmie i prowadzi nieustanną interakcję, są tutaj sceny,
które tak naprawdę nie wnoszą nic 'głębszego', ale niesamowitą przyjemność daje ich oglądanie, ze względu na
dialogi, nieprawdopodobne, nieraz komiczne sceny...
Ten film to kino dla kina, głos aktorów i reżysera, którzy mówią "sprawimy, że będzie wam dobrze" i robią to... po
prostu.