Abstrakcja, kompletna abstrakcja. Nie potrafię jej zaakceptować. Odrzuca mnie przez swą naiwność i jest nie do zrozumienia dla mojej percepcji społecznej - zachowań ludzkich. "Pan Biały" - rzuca na szalę dotychczasowy trud, wstawia się za psem pod przykryciem, którego zna krótką chwilę, a celuje do Joego - jego długoletniego znajomego, pomimo tego, że historia opowiedziana przez "Pomarańczowego" zostaje podważona i przestudiowana w rzeczowy, wiarygodny sposób. To jednak nie przekonuje "Pana Białego" i woli stanąć po stronie wątpliwej osoby, którą uśmierca, kiedy ta wyznaje swoje grzechy. Doprawdy, pełen miłości był to czyn, prawdziwy obrońca uciśnionych i anioł stróż słabszych, cóż za wspaniały towarzyszy, w przestępczej niedoli. Uśmiech zażenowania i politowania zagościł na mej twarzy. I gdyby tego było mało, to jeszcze dochodzi kwestia postrzelenia policyjnego szpicla przez babę. Babę, która widząc nadciągające zagrożenie, w postaci dwóch zbirów, postanawia odesłać jednego do Hadesu, przy tym samej ginąc, a to wszystko w obronie dobra materialnego, które w ostatecznym rachunku i tak straciła. Naprawdę? Przez cały seans, byłem święcie przekonany o tym, że ten pies dostał kulkę podczas napadu, czy podczas obławy, a tu się okazuje, że strzelała do niego baba :D, doprowadzając poniekąd do jego rychłego końca. Tragedia, zepsuć tak scenariusz w ostatnich scenach.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        W tym całym zamieszaniu rozgrywa się jeszcze jedna ciekawa scena, kiedy "Biały" częstuje salwą policjantów, to pięć metrów dalej od całej krwawej łaźni stoi grupa osób przy samochodzie, zastygła niczym posąg, będąca myślami i zmysłami daleko stąd, nie zwracająca uwagi na mord, który dzieje się prawie u ich stóp :D                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           To chyba był błąd montażowy, albo celowy zamiar artystyczny, mający ukazać triumfującą skalę przemocy, zobojętnienie jednostek, przez które zło zyskało przestrzeń, normalizacje i monotonnie tego procederu, który stała się codzienną rutyną, nie robiącą na nikim wrażenia.