Dawno nie widziałem tak płytkiego i bezsensnownego filmu. Jak z generatora bezpiecznych filmów, wsadzamy 3 znanych aktorów, zero konfiktów, czas akcji zaraz po drugiej wojnie i pyk - wychodzi Aftermath.

Żona przyjeżdza do pułkownika, okazuje się że będzie mieszkać jeszcze z niemcem i jego córką. Na początku jest oburzona, no bo jak to tak, przeciez niemiec jakiś paskudny, niemcy zabili jej synka, w dość błyskawiczny sposób przekonuje się że hej, wojna jest ogólnie do dupy i ten owy niemiec stracił na wojnie swoją żonę. Więc jakoś już go polubiła, a jak po kłótni on ją pocałował to w ogóle wielkie love się zaczyna.

Właśnie to jest w tym filmie denerwujące, tutaj wszystko się dzieje od tak, jeden pocałunek i już jest ok, pojawia się jakiś wątek - przykładowo niedobitki oddziału terrorystów 88 tłuką żołnierzy aliantów, pojawia się pułkownik i w sumie koniec wątku, już jest ok, już nic się nie dzieje, nie wrócimy do niego do samego finału filmu.

Pułkownik znika na kilka dni to Rachael i Stephen sobie folguja, jeżdżą na wycieczki, ogólnie sielanka, w międzyczasie jego córka poznaje typka z tego "oddziału" 88 który planuje coś tam zrobić, ale do końca nie wiadomo co. Robi się w sumie nudno, pojawił się tez wątek ataków na ulicy niemców na oddziały brytyjskie, niemcy się oburzyli bo są nie zbyt dobrze traktowani, ale tez watek pojawia się znika i w zasadzie był tylko dlatego żeby Stephen dostał w ryj, bo przechodził obok, a że jest takim spoko gościem to pomógł jakiejś babce i właśnie wtedy dostał cios w łeb. No super.

Dobra pułkownik wraca, jego żona chce uciec ze Stephenem gdzieś tam bo są już zakochani, Lewis się o tym dowiaduje chwilę później na przyjęciu, w sumie reaguje na to tak dość racjonalnie, spokojnie wręcz ("miałaś prawo zacząć od nowa") głównie przez to że od śmierci ich dzieciaka związek zaczął się powoli sypać. No i tam porozmawiali sobie i wracają do domu w aucie jedzie z nimi kierowca, który nie kieruje : - ) i w smie ma chyba później wziąć auto bo nie widze żadnego innego powodu dla którego gość z nimi jedzie. No i nagle BUM JEP kierowca, a w zasadzie pasażer dostaję kulkę w łeb w ciemnym lesie, Lewis wybiega i goni typka, Rachael zostaje w samochodzie, chwilę później już wiemy, jak zresztą wszyscy się domyślali że tym zamachowcem jest chłopak od córki Stephena, który skądś wiedział że akurat dzisiaj o tej godzinie (mimo że raczej tego nie planowali, skoro wybiegli z przyjęcia znacznie wcześniej) będą jechać pułkownik z żoną.
Lewis w teorii daruje mu życie, gość wpada pod lód, a chwilę przed tym jakims cudem pojawia się jeszcze córka Stephena, Freda (w sensie Freda to jej imię to nie jest córka Freda i Stephena, wtedy Niemcy jeszcze nie byli tacy tolerancyjni) i płaczę za swoim boyem. Tylko skąd się tam znalazła? Dlaczego później Lewis nie wypytywał jej o związek z gościem, który no chciał go przecież zabić. W ogóle od teraz wszystko się kończy no więc po co zadawać więcej pytań.

Rachel szykuje się do wyjazdu z Stephenem i Fredą, Lewis siedzi smutny i pakuje się do powrotu do Londynu, pożegnanie, Rachel oczywiście w ostatniej sekundzie przed wejściem na pokład pociągu razem z jej nowym kochankiem się waha i w końcu stwierdza że nie, ze jednak trzeba odbudowac relacje z Lewisem. Nie no spoko, stara miłość nie rdzewieje i w ogóle. ale tutaj pojawia się jakaś kompletnie dziwna i raczej niepotrzebna scena.

Freda jakiś czas temu ukradła papierośnicę pułkownikowi Lewisowi, wiemy że była dla niego ważna bo miał tam zdjęcia swojego syna, oraz swojej żony, Freda podarowała ją swojemu chłopakowi, chwilę przed tym jak ów chłopak zginął Freda znowu zajumowała to zaś jemu, jednocześnie patrząc na zdjęcia na którym twarz pułkownika była wycięta. Chodziło chyba o to że jak Freda zobaczyła wycięty ryj pułkownika, to się domysliła że będzie celem ataku, ale że gdzie i kiedy i co i jak nie wiedziała to już nie ważne. No i jeszcze swoją drogą jak zajumała tą papierośnicę pierwszy raz, od pułkownika, to jakoś ciężko mi uwierzyć że nie zajrzała do środka i chociaż tych głupich zdjęć nie wyciągnęła bo to jednak trochę lipa dawać coś takiego komuś.
No ale mniejsza z tym, chodzi o to że z tą papierośnicą jest jakaś tam mała historia, przechodziła z rąk do rąk itd. no i już w tym pociągu, Freda przez okno daje tą papierośnicę Rachel, jest ujęcie na to i wydaję się że to może być ważne, prawda?
No i niestety nie, do wątku już nie wracamy, Rachel wraca do Lewisa, on się cieszy, buzi-buzi i koniec.

No się zastanawiam po jaką cholere w ogóle byla ta scena? Po co Freda to oddała? Po co w ogóle jest połowa scen w tym filmie jak się pojawiają i szybko kończa, nie wnosząc kompletnie nic do fabuły.
Pojawia się ruch oporu, cyk i znika, są zamieszki cywilów z wojskiem - cyk i już nie ma, pojawia się pan pułkownik Dupek, zaraz także cyk znika i już go nie widzimy prawie do końca filmu, pojawia się na kilka sekund, daje kluczową kwestie i już nara elo nie jest potrzebny.
W całym filmie brakuje jakichś konfliktów, wątków które sa dłużej i jakoś sensowniej poprowadzone, tutaj wszystko się dzieje od tak bo było w scenariuszu i już, nie wnikamy w szczegóły. Postacie są całkiem nieźle zagrane i klimat powojennych Niemców jest ok, ale to jedyne plusy tego filmu.

No i tak trochę poza tematem samego filmu, mam wrażenie że Jason Clarke to znowu zaliczył taką typową dla siebie rolę, on nigdy nie może być pozytywną postacią, zawsze jest albo tym złym, albo gdzieś pomiędzy, albo jak już jest tym dobrym, to musi wyjść na tym najgorzej. Nie wiem czy to mój pech, czy jakoś tak po prostu jest że nie przypominam sobie go w roli w której można go polubić, identyfikowac się z nim, zawsze albo coś odwali, albo dostanie mu się najbardziej. Ale to taka mała uwaga na koniec : - )