Mnie się ten odcinek bardzo podoba. Był to pierwszy Bond, którego widziałem, chociaż nie w całości i nie do końca świadom z czym obcuję (pierwszym pełnoprawnym odcinkiem, jaki obejrzałem był "Szpieg, który mnie kochał"). Przez wiele lat uważałem jednak dwa odcinki z Daltonem za słabsze, mniej udane, już nieco wyprane z inwencji. Trzeba chyba jednak było czasu i najnowszych Bondów z Brosnanem i Craigiem, bym docenił filmy z Daltonem.
Obecnie uważam obie części z tym aktorem za niezwykłe, ożywcze, naprawdę cudowne. Aż żal, że zagrał tylko w dwóch częściach.

"W obliczu..." odświeża konwencję - nie ma tu szaleńca, który chce zniszczyć świat, jest za to klasyczna afera sensacyjna, szpiegowska. Wszystko jest bardziej normalne, ale też bardziej energiczne, żywe. Roger Moore, którego uwielbiam jako aktora, był już za stary. Dalton był więc bardziej naturalny, bo jego młodość rozsadzała ekran (świetna sekwencja ucieczki po dachach), a przy tym nie szalał, był opanowany, lekko zdystansowany. Wypadł, w mojej ocenie, perfekcyjnie.

Dużą zaletą (to w Bondach się zawsze dobrze sprawdza) jest ta nieco romantyczna aura, by wskazać takie odcinki jak "W tajnej służbie...", "Szpieg, który..." i "Tylko dla twoich oczu", a nawet poniekąd "Licencja...".

Ogromna zaleta to oczywiście miejsca, w których kręcono film (np. Wiedeń). Do tego dynamiczna, momentami poruszająca muzyka, która rzeczywiście dodawała dramaturgii. Wszystko pasuje tu idealnie. Aż chce się powiedzieć - po proszę o więcej!