Jeszcze takich głupot nie widziałem - od przygód i rodzinnych rozterek dwóch grabarzy (grubego i chudego, niczym w komiksie), poprzez dramaty w przydrożnym barze z cnotliwą kelnerką i zbirowatym mięśniakiem w roli głównej (którzy w końcu lądują w łóżku), aż do walki z pewnym złoczyńcą i mistycznym potworem, który upatrzył sobie pewien cmentarz, a raczej jego podziemia. Owszem, gigantyczne susło-dziko-wilki przepadają za zwłokami, biegają podziemnymi korytarzami, a ich wydzielina podobno uzdrawia. A myślałem, że widziałem już wszystko... Niestety, głupot tu co niemiara, aktorstwo do kitu lub piachu, dialogi przegniłe jak stare trumny, a zakończenie pocieszne niczym z filmu familijnego. Jedynie muzyka i zdjęcia się do czegoś nadają, na wygląd kreatur z podziemi także właściwie nie można narzekać. I tyle. Czwórka z plusem za dobre chęci.