Pamięć nie chce być wolna od "ja". Determinuje tożsamość. Może się zdawać, że jesteśmy więźniami jej perspektywy. Ale czy uwolnienie od subiektywnego przynosi ulgę? W końcu to pamięć łączy z tym, co najbliższe. Czy warto dać się wciągnąć w grę z tym, co w pamięci?

Nieraz chcemy uwolnić się od tego, co tworzy naszą tożsamość. Ale droga do uwolnienia wiedzie przez to, co bliskie. Należy pokonać przywiązanie. Czy to szaleńczy akt woli? Jak znaleźć się pomiędzy własnym losem i absolutną wolnością? Może żeby odczuć spokój trzeba po raz kolejny spojrzeć w głąb? By pożegnać coś na zawsze. A jak to jest być bliskim tego, który odchodzi?
To prosta historia: syn odwiedza ojca by zabrać go na zaplanowany wyjazd.