Uwielbiam filmy, które potrafią wstrząsną, a ten mną wstrząsnął. ,,Nigdy się nie poddawaj.``, ,,Marzenia się spełniają- wystarczy w nie wierzyć.`` To piękne i pokrzepiające formuły, które przerobiliśmy na utarte frazesy i w ten sposób pozbawiliśmy uskrzydlającej mocy. A może to przez to, że nie ma w nich wzmianki o niezłomności, ciężkiej pracy i harcie ducha? ,,W pogoni za szczęściem`` daje ,,rzetelnego`` kopa, bo nie mydli oczu- wielkość to wytrwałość. Mnie film poruszył i zainspirował. Świetna rola Willa Smitha i niesamowita gra Jadena Smitha (zupełnie nie zgadzam się z tym, że to film jednego aktora- dzieciak świetnie sobie radzi, myślę, że to głównie dzięki jego naturalnej postawie film po prostu pochłania). Bywa zabawnie i bardzo gorzko, nerwowo i wesoło oraz oczywiście wzruszająco...
Martin Frohm (James Karen) w jednej z ostatnich scen pyta Chrisa: ,,I co, było tak łatwo jak się wydawało?`` Świetne pytanie, mnie ono nasunęło wniosek, że walka- jej przebieg, efekty i to co ostatecznie osiągniesz- to wszystko, absolutnie wszystko jest tylko Twoje. Bądź dumny.
No, chyba, że nie podejmiesz walki, bo przecież zawsze znajdą się wymówki. Właśnie, a Ty... jaką Ty masz wymówkę...?