Bzdury pleciesz. Fabularnie to jeden z lepszych Bondów i nielicznych tak wiernie opartych na świetnej powieści Fleminga.
Pokazanie Bonda od tej bardziej ludzkiej strony w 1969 roku po prostu wyprzedzało swoją epokę (do dziś elektryzuje mnie scena Bonda uciekającego niczym zastraszone zwierze, siadającego, zasłaniającego się kołnierzem i to pojawienie się Tracy - najazd kamery na łyżwy a potem na całą sylwetkę).
Nie można pominąć też świetnej roli Savalasa, którego kreacja niczym nie ustępowała tej jaką odegrał Pleasance w "Żyje się tylko dwa razy" i Diany Rigg, która nie była typową ozdobną bondynką, ale inteligentną, pewną siebie kobietą, godną partnerką dla 007.
Sceny akcji do dziś robią wrażenie (szczególnie pościg na nartach). Duża w tym zasługa Petera Hunta, który już jako montażysta poprzednich Bondów pokazał że czuje konwencje i z reżyserskiego zadania wywiązał się bez zarzutu. Szkoda że tylko ten jeden raz. Powinien był zrobić "Diamenty są wieczne"
Na koniec... zawsze irytowało mnie to że ten film postrzegany jest głównie (z reguły przez niedzielnych widzów) poprzez słabą rolę Lazenby'ego, który kompletnie nie nadawał się do tej roli. Jestem pewien że gdyby 007 zagrał Connery bądź Dalton (Moore jakoś nie pasowałby do takiej fabuły) film Hunta byłby na szczycie rankingów filmów o Bondzie.