Nieprawdopodobne jest jak przepaść istnieje między "Białym szejkiem" Felliniego, a jego "Wałkoniami". Gdybym zobaczył w 1952 roku pierwszy w pełni samodzielny film Włocha, nie spodziewałbym się po nim kogoś wielkiego. Mimo iż obraz miał kilka błyskotliwych momentów, ogólnie był mocno powierzchowny i przeciętnie zrealizowany. Tymczasem "Wałkonie" to obrót o 180 stopni. Wszystko jest to jak na leży. Fellini świetnie uchwycił istotę prowincjonalizmu. Swoich bohaterów mimo iż są totalnymi leniami, przedstawił w taki sposób, że ciężko ich nie lubić. Mimo iż film na pierwszy rzut oka wygląda jak typowy amerykański dramat społeczny czuć w nim rękę Felliniego. Niesamowicie została przedstawiona alienacje wewnątrz grupy bliskich sobie ludzi, życiowe dylematy gnębiące młodych, a do tego pojawiają się powtarzające w późniejszych filmach motywy typowe dla Włocha. Całość jest świetnie zaplanowana. Zdjęcia dzięki doskonałemu rozplanowaniu świetnie wykorzystują przestrzeń. Montaż jest bezbłędny, zwłaszcza gdy ujęcia są tak konstruowane, aby pokrywały się kolorystycznie przy łączeniu. Rolando Benedetti musiał się bardzo rozwinąć od czasu "Białego szejka", a może po prostu operatorzy zdjęć mili mu coś do powiedzenia. Wisienką na torcie jest niesamowita muzyka Nino Rota, zwłaszcza magiczny kawałek w scenie na drewnianym molu.